Mooi roze is niet lelijk

Als echt Formule 1 liefhebber, kan ik het deze week natuurlijk over Max Verstappen hebben – op dit moment schat ik in dat Miriam hoofdschuddend, rollend met haar ogen, op haar bureau bonkt en een ferme wanhoopskreet laat horen. Sorry, Mir.
Max Verstappen? Dat was toch Jos Verstappen? Voor het geval je de afgelopen 18 jaar en zeven maanden geen TV hebt gekeken: Max is inderdaad de zoon van. Jos 2.0, zeg maar.
Maar met het gevaar dat chef rode pen weinig van mijn stukje intact laat, zal ik het niet uitgebreid over de jonge Nederlandse hoop in bange Formule 1 dagen hebben. Ze heeft al genoeg moeten doorstaan deze week.
Waar ik het dan wel over wil hebben is wat dat ventje – het had mijn zoon kunnen zijn – teweeg brengt en herken ik iets dat ik veel vaker zie.
Als notoire drama queen sta ik toch vrij relativerend in het leven. Ik ben een liefhebber van veel dingen, maar niet idolaat van iemand of iets. Ik kan me verliezen in boeken, films of muziek maar sta toch in contact met het hier en nu.
Gelukkig bevat mijn vriendenkring ook overwegend gelijkgestemde personen, anders waren het vage bekenden. Liefhebbers, maar zullen zich nooit blind laten leiden en kunnen ook best kritisch zijn over de mensen waar ze tegenop kijken. Deze eigenschap zie je dan ook terug in de recensies die op het blog worden geschreven. Eerlijke meningen, ook al doet het soms pijn om je favoriete schrijfster of schrijver te moeten bekritiseren. Daarom zijn onze recensies niet alleen maar 5 sterren recensies, zoals dat bij sommige recensenten wel het geval is. Er lijkt zelfs een ware “5 sterren genootschap” schuil te gaan achter sommige ‘fanclubs’. Alles minder dan 5 sterren wordt niet geplaatst, alles onder de 4 sterren kan soms zelfs resulteren in haatmail of een lastercampagne. Kinderachtig zegt u? Inderdaad.
Terug naar de Formule 1 (even volhouden Mir).
De echte kenners roepen al 10 jaar dat ‘onze’ Max er aan zat te komen. Mensen die er echt verstand van hebben, voorspelden zelfs dat hij afgelopen zondag zou winnen. Ik zag dit alles met de gebruikelijke terughoudendheid. Tot voor kort was de gedachte aan een overwinning niet eens aanwezig, de mogelijkheid was sinds kort wel groter door de vroegtijdige wissel van team en het erkennen van talent van de Nederlander. Toch zijn er normaliter ieder geval twee coureurs sneller – volhouden mensen, deze column wordt echt nog wel interessant. Deze twee coureurs besloten zondag in plaats van te gaan racen te gaan bowlen en kegelden elkaar van het asfalt. Het daaropvolgende stuurwerk van Max was ongekend, je moet het ook nog kunnen waarmaken natuurlijk. Legendarisch, historisch, buitenaards, etc, etc, etc.
Als je zo idolaat bent van iemand of van een zanger of auteur, kun je dan een neutrale recensie schrijven? Kun je door de bloemenzee in je ogen kijken en eerlijk schrijven dat je favoriete auteur een goed boek heeft geschreven, maar dat deze wel erg veel lijkt op de eerdere boeken, dat er weinig groei zit in het karakter, dat het plot zoveel gaten vertoont dat Hansje Brinker vingers te kort komt. Gepaste bewondering lijkt mij op zijn plaats.
Zo ook met muziek. Als fan van Pearl Jam ben ik een liefhebber van de muziek. Ik ben niet idolaat van de muzikanten. Er zijn best momenten waarbij ik vind dat Eddie Vedder niet goed bij stem is, of een slechte dag heeft, terwijl het 3FM-publiek (sorry) naast mij compleet uit zijn dak gaat en alles maar geweldig vindt. Een goed voorbeeld was toen ik in Antwerpen bij een concert van U2 was. Tussen de verhaaltjes door zong Bono af en toe een liedje mee. Tijdens een van die verhalen over wereldvrede en armoede, begon hij met: ‘Everytime I snap my fingers a child dies…’ Voor hij verder kon gaan, klonk er een oorverdovend gejuich en applaus van het publiek. Een Schot riep nog tevergeefs: ‘Stop snapping your fingers, you c$%t’ maar zijn omstanders wilden het niet horen. Het maakte niet uit wat Bono zei, alles werd met gejuich ontvangen.
Verafgoding werkt verblindend, de waarheid zakt naar de achtergrond, het idool heeft altijd gelijk, is alom aanwezig en moet zoveel mogelijk gedeeld worden met andere mensen – het liefst met zoveel mogelijk uitroeptekens en hartjes. Fouten worden over het hoofd gezien, want ‘ze is zo’n leuk mens’. Zo begin je al gelijk met een voorsprong van twee sterren.
Het talent is onmiskenbaar, het valt niet te ontkennen want het is gewoon zo. Ik heb alleen een hekel aan dat overdreven gedoe. Max Verstappen – daar is-ie weer – is al drie keer wereldkampioen voordat hij ook maar een wedstrijd heeft gewonnen. Bij de vijfde overwinning komt het geklaag alweer dat er te weinig variatie is, elke keer dezelfde die wint is niet leuk. Van mij mag hij natuurlijk vaker winnen en tien keer wereldkampioen worden. Het is alleen nog maar een kwestie van tijd.
Mijn zoon was de beste voetballer van de Duin- en Bollenstreek, alleen niemand had het door. Madonna is de beste zangeres die er is, tot ze op het podium begint te zingen. Di-rect is de beste band van Nederland, ik beroep mij op mijn zwijgrecht.

De hype verstomt de kritieken, het geschreeuw werkt verdovend en meeslepend. Bewonder, maar doe ff normaal. De opticiens varen er wel bij: de roze brillen zijn niet aan te slepen.

Loading