Migraine met aura

Tijdens een van de wekelijkse fietstochten met de Leidse fietsclub SWIFT (Samen Werken In Fors Tempo, je verzint het niet), kreeg ik op 16-jarige leeftijd voor het eerst in mijn leven een migraineaanval. Ik wist op dat moment alleen nog niet, dat dit migraine was. Op een kwart van de tocht van 60 kilometer, nog voor het rustpunt, kreeg ik opeens last van een zwarte vlek in mijn linkeroog, dat mee leek te zweven wanneer ik mijn blik ergens anders op richtte. In eerste instantie dacht ik nog aan een zonnevlek aangezien het een zonnige dag was, misschien had ik net even te lang in de zon gekeken. Je kent dat wel, je moeder zegt nog zo niet direct in de zon te staren, dus wat doe je dan? Juist.

Lees verder Migraine met aura

Loading

Heidag

Afgelopen week had onze regering een heidag. Als bouwkundige dacht ik direct aan een dag palen de grond in heien; aangezien het Binnenhof verbouwd gaat worden, dacht ik dat ons kabinet de mouwen had opgestroopt en de bouwhelm had opgezet om tijdens het zomerreces de boel eens flink te verbouwen of om alvast wat opstandige ministers in te metselen of mee te storten. Het zou niet de eerste keer zijn in Den Haag dat er in een fundering wat wapening wordt vervangen door een overbodig geraakt lichaam of dat er iemand in een muur wordt gemetseld.
bron: ad.nl

Loading

Schier genieten

Terwijl de regen de toeristen van het eiland spoelt, maak ik mijn zoveelste ochtendwandeling tijdens ons weekje Schiermonnikoog. Wat is het toch heerlijk om elke ochtend, voor het kraaien der hanen, even mijn gedachten te laten wegwaaien door de aflatende wind die het eiland de hele week al in gijzeling houdt. Een moment van bezinning, reflectie of gewoon gedachteloos voor me uit staren – fijn om af en toe even nergens aan te hoeven denken.

Lees verder Schier genieten

Loading

D.I.V.A. Syndroom

Al een aantal jaren lijd ik aan een, tot nog toe, ongeneeslijke aandoening. De eerste herinnering dat dit mijn leven beïnvloedde moet in mijn tienerjaren geweest zijn: klasgenoten wezen op mijn toestand en deden dit veelvuldig, wat de nodige pesterijen opleverde. Sindsdien is er geen verbetering opgetreden in de symptomen. Niet alleen is het vervelend en beperkend voor mijzelf, vooral mijn omgeving gaat gebukt onder mijn aandoening, hoe vervelend ik het ook vind en hoe ik mijn best doe om zo min mogelijk overlast te bezorgen. Veelal word ik er door anderen aan herinnerd dat er toch met een bepaald vooroordeel naar mij gekeken wordt, je zou het bijna discriminatie kunnen noemen.

Loading