You shall not pass (word)! (oh, wat slecht)

Afgelopen week had ik een probleem. Een groot probleem. Ik kwam mijn laptop niet meer in. Gecrasht? Kapot? Nee, wachtwoord niet goed. Toegang geweigerd. Wat de Freggel? Hoezo, toegang geweigerd, het is mijn laptop. Na een aantal verwoede pogingen tot het invoeren van de juiste letter-, cijfer- en speciale leestekencombinatie kwam ik geen steek verder: uw wachtwoord is niet correct. Argh! Ik zou toch zweren dat mijn wachtwoord, mijn wachtwoord was. Hoezo, uw wachtwoord is niet correct, heeft een ander dan wel mijn correcte wachtwoord? Ik weet verdorie mijn eigen wachtwoord toch nog wel?
Lees verder You shall not pass (word)! (oh, wat slecht)

Loading

Letting go (the pain remains)

As I open the door, the room still looks the same.
Everything’s left as it was left behind.
Nothing’s changed, thrown away or moved.
A time capsule.

The stale smell of a boy’s bedroom has gone: the smell of the soccer pitch, smell of fear to fail, fear for girls, smell of too much deodorant.
His bed is still unmade. The pillow settled back, the shape of his head still visible of all the use of hair products. When I hold the pillow really close, I can still smell him. So much different than the smell of when he was a baby, the smell that leaves you crying when you think of the innocence, helplessness. When your child still needs you.
The cable of his laptop still lies on his bed, forgotten. His thoughts were always all over the place. The bloc note on his desk is ready to be used for homework, homework he never felt like doing, homework he never really did. The ink of the handwritten letter smudged.

I pick up the bloc note from his desk, sit at the edge of his bed and read the note, again. I must have read it 150 times already. I know every word, every blank space. He never was much of a talker. The written words have left a mark on my soul: the hopelessness, desperation. Unable to explain how much he suffered, how they broke his will.

It’s been a year now.
He closed the door behind him, on his way to school. The daily commute: hiding in the mass, loneliness in the crowd.
I really didn’t see it coming. You always think it happens to others.
‘Do your best,’ my last words. Soulless, my thoughts already with the daily boredom of my job. My job that always came first, before friends, family. Selfish.
‘Whatever,’ his final word. No hug, no kiss, no love. A teenager.
The phone rang at eleven that morning. Never made it to school. Cellphone no service. No connection to the world. Invisible, escaped from hell. His backpack and laptop were never found. His body found under the bridge. Lives shattered.
The bullying stopped.
So much pain, right under my nose. Hidden scars worn in public, not able to reach out. Unable to reach me.

I press the pillow closer to my face. I can’t go on, without him.

Loading

Jaarringen

Afgelopen woensdag, 21 september, voelde ik weer een jaarring groeien in mijn buik, de broekriem mag weer een gaatje opschuiven. De 43e jaarring heeft zich onlosmakelijk met mij verbonden. Ik kan er niet aan ontsnappen, het gebeurt me gewoon, zolang ik door blijf ademen natuurlijk, dat is wel een voorwaarde. Nu de zomer dan toch echt voorbij is, ik blijf een optimist, is zo’n extra jaarring wel lekker tegen de kou – wat extra warmte tijdens de gure herfstdagen. In de donkere jaren dacht ik nog: zelfs moeder natuur begon te huilen toen ik geboren werd. Tegenwoordig kijk ik er iets minder neerslachtig tegenaan en kijk ik uit naar het veranderen van het seizoen. Met mij de zondvloed: weg met die hitte. Regen, wind, vallende bladeren, treinvertragingen, herfststormen. Heerlijk. Bomen die hun bladerdek in de meest prachtige kleuren tonen: goudgeel, rood en bruine bladeren die zich met hun laatste kracht vasthouden aan de zwiepende takken voordat ook zij tot compost vergaan. Heimwee naar de gouden bossen van Noorwegen. Herfst, een prachtig jaargetijde.

Lees verder Jaarringen

Loading

Een slijmerige boel


Met een slakkengangetje loop ik dagelijks van huis naar mijn werk. Dat zijn 421 passen, je moet jezelf een beetje bezig houden onderweg, en na het lezen van Uitgeteld van Marja West tel ik opmerkelijk meer dan voorheen. Tijdens die 421 passen, ik heb geprobeerd er 400 van te maken maar dat leverde mij bijna een hernia op en een loopje dat thuishoort in Monty Python’s The Ministry of Silly Walks, is het een missie geworden om rechtdoor te lopen. Niet dat ik daar normaal gesproken veel moeite mee heb, maar omdat de weg bezaaid ligt met langzaam overstekend wild. Tientallen slijmsporen doorkruisen mijn pad. Ongedierte dat in allerijl mijn ferme passen probeert te ontwijken, uiteraard met wisselend succes. In allerijl is wat overdreven, maar vanuit het perspectief gezien van de gemiddelde slak, trekt de slak een sprintje waar Usain Bolt en Daphne Schippers jaloers op zullen zijn. Gelijk moet ik denken aan de hilarische beelden uit Flushed Away, waarbij de slakken al gillend met hun hoge piepstemmetjes proberen weg te rennen voor het naderend onheil, maar geen millimeter vooruit komen.

Loading

Hoeveel van jezelf kun je in een column stoppen?

Degenen die mij kennen weten als ik eenmaal ga zitten en begin te praten, ik zonder schroom mijn hele hebben en houwen op tafel leg aan iedereen die het wil horen. Achteraf beschouwd niet altijd slim, maar op dat moment denk ik niet na over de schade die zo´n gesprek kan aanrichten. Natuurlijk vertel ik niet alles aan zomaar iedereen die voorbij loopt op straat – hoewel het misschien wel makkelijker leeft als je andere mensen echt zou kennen. Maar de mensen die ik al wat langer ken en vertrouw of tijdens intakegesprekken voor medische hulp – waar nu eenmaal van je verwacht wordt je open te stellen – weten dat ik zo ben. Men blijft er verbaasd over wat ik allemaal te vertellen heb en ik vertel het alsof het algemene kennis is. Ik heb ook genoeg meegemaakt om over te kunnen vertellen. We hebben allemaal persoonlijk drama genoeg.
Of een column de juiste plaats is om hierover te discussiëren, leidt soms tot een innerlijk debat en tot wat goed overleg met anderen die er neutraal tegenaan kunnen kijken – ik ben in het gelukkige bezit van diverse ‘voices of reason’: zul je dit wel, weet je zeker dat je… Hoewel de intenties goed zijn, ik genoeg te delen heb en soms stiekem al teveel van mezelf in de column stop – ik zeg stiekem, ik bedoel expres, won deze week het innerlijk debat het van de goede intenties.

Lees verder Hoeveel van jezelf kun je in een column stoppen?

Loading

Onherkenbaar

‘Hé, pa. Hoe gaat het vandaag?’ Ik sloot de deur van zijn verzorgingsappartement achter me en stapte langs de keuken de woonkamer in. M’n vader zat zoals altijd in zijn favoriete stoel, de draaistoel van lichtbruin ribfluweel die alle verhuizingen sinds de jaren ’70 heeft overleefd. Haar stoel, een laatste herinnering aan ma.
‘Pa, hoe gaat het me je?’ Geen reactie. Met zijn grauwe staar keek hij afwezig door het raam naar het park tegenover de flat. Waarschijnlijk zat hij al een tijdje zo naar de buitenwereld te kijken. Op zijn schoot lag een puzzelboekje, in zijn linkerhand hield hij een pen vast. Pa hield van kruiswoordpuzzels, het hield zijn hersenen gezond zei hij altijd. Ik gaf hem een kus op zijn wang, maar het drong niet tot hem door. Met een hand op zijn schouder doorbrak ik voorzichtig zijn trance.
‘Dirk, jongen. Ik hoorde je niet binnenkomen. Ben je er allang. Zal ik koffie voor je zetten?’ Als uit een diepe droom wakker geworden, probeerde pa uit zijn stoel te komen.
‘Peter, pa. Blijf maar zitten, ik zet zelf wel koffie.’ Ik raapte het puzzelboekje en de pen van de grond en liep naar de keuken.
‘Mooi, mooi. Goed je te zien. Dat is een tijd geleden, hé.’
‘Pa, Dirk is gistermiddag nog geweest.’
‘Gistermiddag?’ Even bleef het stil. ‘Nee, dat klopt niet. Ik krijg nooit visite.’
De ongewassen kopjes op het aanrecht vertelden een ander verhaal. Mijn broer Dirk en ik wisselden elkaar elke dag af. Dirk was alleen niet zo van het opruimen. Hij vond het ook heel zwaar om zijn vader zo te moeten zien. Hulpeloos, een schim van de energieke man die onze vader was toen we opgroeiden. Ik zette mijn koffiekopje op de salontafel naast het puzzelboekje, die van mijn vader op het tafeltje naast zijn stoel.
‘Dankjewel, Dirk.’ Het oude draaimechanisme van de stoel kreunde terwijl hij zijn kopje van het tafeltje pakte. ‘Heb je Peter de laatste tijd nog gezien. Ik hoor zo weinig van hem.’
‘Ik ben Peter, Pa.’
‘Hoe is het je vrouw?’
‘Merel is overleden, pa. Al 4 jaar geleden. Met Mark is alles goed.’
‘Ach, ach. Verschrikkelijk. Gecondoleerd.’
‘Ik zal het aan Dirk doorgeven.’ Ik dronk mijn koffie op, schreef in het dagboek dat ik geweest was en maakte de kopjes schoon. Ik gaf pa een zoen op zijn wang en lag het puzzelboekje en de pen op zijn schoot.
‘Tot overmorgen, pa.’ Ik legde mijn hand op de deurklink, een traan rolde over mijn wang.
Pa draaide zijn stoel weer naar het raam.
‘Dag, Dirk.’

Loading

Clowns

Als ik ergens de kriebels van krijg, dan is het wel van clowns en niet op de goede manier. Niet van die suffe circusclowns als Bassie, Pipo of Popov, daar wordt hun eigen moeder niet eens bang van, maar van die angstaanjagende clowns. Die clowns die je laten sidderen, waarvan je stilletjes in een hoekje gaat zitten, waarvan je spontaan op je geloof springt om te kunnen bidden dat hij je niet gezien heeft. Van die grapjassen die geschminkt over straat lopen, met een hakbijl in de hand en vervolgens urenlang op de hoek van de straat staan en elke bestuurder nastaren, niet grappig. Van die clowns die je de stuipen op het lijf jagen als je nietsvermoedend onder valse voorwendselen een dagje Walibi doet en je blijkt belandt te zijn in de Fright Night. Echt serieus, ik heb het al niet op achtbanen, laat staan achtbanen en clowns in één park.
Sowieso heeft een eenzame clown, wandelend met een hakbijl in de hand door een winkelstraat wel iets lugubers. Is het gewoon iemand die net terugkomt van de Hornbach en gaat klussen op zijn manier, probeert hij voor zijn act een knoop door te hakken, is hij op zoek naar zijn circus of moet je je zorgen maken dat de hakbijl bedoeld is voor andere doeleinden.

Afbeelding 1

Lees verder Clowns

Loading