Stilstaan is zo 2015

Ik kan niet tegen verandering. Uitroepteken.

Ik ben dol op vaste patronen, waarbinnen ik kan werken en leven. Noem het dwangmatig gedrag, maar ik voel me het prettigst als alles hetzelfde blijft en er helemaal niets verandert, voor altijd en altijd. Ik werk bijvoorbeeld al meer 22 jaar bij dezelfde werkgever, sterker nog dit is nog steeds mijn eerste echte baan, afgezien van wat weekendbanen en vakantiewerk. Al meer dan 22 jaar dezelfde baan, dezelfde werkzaamheden, hetzelfde gebouw, dezelfde flauwe grapjes. Aangezien ons bedrijf geen detacheringsbureau is, is de grootste verandering wanneer ik van werkplek verander binnen kantoor, maar aangezien wij geen flexplekken hebben is zelfs de plek in kantoor een zekerheid. Mijn bureau, mijn plekje.

Je kunt het ook gemakzucht noemen; lekker blijven zitten waar je op je gemak bent, of ieder geval in een omgeving blijven die je goed kent, hoe toxisch deze ook kan zijn. Schijnzekerheid is ook zekerheid.

Net als stoppen met roken, is veranderen van baan een flinke uitdaging: stel dat ik verander van baan, moet ik weer opnieuw beginnen, nieuwe omgeving, nieuwe collega’s, nieuwe fietsroute, jezelf weer bewijzen. Wat als blijkt dat ik eigenlijk heel slecht ben in wat ik doe, maar dat nooit aan het licht kwam. Wat nu als ik faal. Nee hoor, laat mij maar lekker zitten.

Uiteindelijk is stoppen met roken natuurlijk het beste voor je gezondheid, veranderen van omgeving misschien ook wel.

Het enige dat er wel veranderd is, is de route naar kantoor. Ik ben in 22 jaar al 6 keer veranderd van woonadres. En als je niet van verandering houdt, is dat dus best overweldigend. Verhuis dan niet, zou je zeggen. Blijf zitten waar je zit, zeker als je niet van verandering houdt. Dezelfde buren, dezelfde weg naar werk, lekker veilig. Maar schijnbaar is verhuizen een hobby geworden, een nogal dure hobby. En nu is verhuizing nummer 7 aanstaande. Blijkbaar is verandering dus niet zo moeilijk als ik mezelf wil doen laten geloven.

Op het ogenblik gebeurt er nogal veel in mijn leven. Veranderingen die de dagelijkse zekerheden volledig overboord gooien: voor het eerst een koophuis, verhuizen en onverwachts buiten mijn vertrouwde werkomgeving gezet worden bij een opdrachtgever. Ondanks dat wij dus geen detacheringsbureau zijn, is dit al de tweede keer in 10 jaar tijd dat ik voor een tijdje mijn talent *kuchkuch* kan tonen aan nieuwe gezichten, mensen die nog onder de indruk raken van wat ik doe.

Een vreemde omgeving, vreemde gezichten en andere gewoontes. Bij de vraag of ik een tijdje extern wilde werken, was mijn eerste reactie ‘Neeeeee, ik moet al wennen aan het idee van een nieuw huis, niet ook nog een andere werkplek, doe het niet’. Mijn mond vertaalde dit zonder aarzelen in een ‘Ja’. Vreemd hoe je gedachte soms andere woorden vormt dan je uitspreekt.

Mijn instinctieve reactie is die van vluchten, verandering is slecht, eng. Ik blijf liever in mijn comfortzone, laat me met rust. Maar aangezien ik geen eigen wil heb, zit ik nu dus in een vreemd kantoor. En wat blijkt, ik vind het nog leuk ook. De buitenwereld is zo eng nog niet. Ik ben gelijk opgenomen in de groep, wordt als gelijke behandeld en mijn inzet wordt gewaardeerd en wordt zelfs uitgesproken. Niet dat ik dagelijks een schouderklopje wil, maar een blijk van waardering is wel zo fijn. Na 22 jaar op dezelfde plek is daar soms wel gebrek aan, je hoort bij het meubilair. Je bent een zekerheid geworden, en zekerheid is de fundatie voor iemand onderwaarderen en voor lief nemen.

Stil blijven zitten in je vertrouwde omgeving lijkt op zich een wijs besluit. Doen wat je altijd al doet levert misschien de meeste rust in je hoofd op, maar wanneer je stopt met je jezelf uit te dagen, buiten je comfortzone te komen, ben je dan wel gelukkig, zeker als de waardering achterblijft met de inspanning die je levert. Blijf je werk doen dat elke dag hetzelfde doen, schrijf je verhalen die je moeiteloos uit je mouwen schudt of schrijf je een keer een verhaal over iets dat je totaal niet ligt en blijk je dat zelfs leuk te vinden.

Jezelf uitdagen is dan best spannend en eng, het levert je wel zoveel nieuwe inzichten op. Zelfs als je een keer onderuit gaat. Dan heb je dat ook weer geleerd van jezelf. Stilstaan is zo 2015.

Uit je comfortzone komen, helemaal zo gek nog niet. Dat zou ik vaker moeten doen.

Loading

2 gedachten over “Stilstaan is zo 2015”

  1. Ik kom regelmatig uit mijn comfort zone. Soms vraag ik me af waarom ik niet gewoon tevreden ben met situaties. Waarom ik iedere keer verander van werkgever of weer een cursus ga volgen. Deze week ook weer opnieuw op een andere werkplek begonnen. En voor het eerst denk ik: “Hé, dit past me goed.”

    1. Ik vind het heel knap van je dar je dat kan, misschien ook een kwestie van jezelf in het diepe gooien. Hoe vaker hoe gemakkelijker het gaat.
      Succes op je nieuwe werkplek 😉

Reacties zijn gesloten.