Afgelopen dinsdag was het 14 februari.
Ja duh, hoor ik je denken.
14 februari was ook Valentijnsdag.
Zo dan, nog meer nutteloze feitjes?
Verwacht niet dat je nu een slijmerig romantisch Valentijnsverhaaltje voorgeschoteld krijgt. Ik kan best romantisch zijn – het is alweer een tijdje geleden, maar daar gaat het nu even niet om. ‘Wij’ geven niets om Valentijnsdag. ‘Dat zeg jij. Je partner zegt wel dat ze er niets om geeft maar als jij met je rug naar haar toe ligt, valt ze huilend in slaap wanneer er weer een Valentijnsdag voorbij gaat zonder een Valentijnskaart of bos bloemen.’
Vroeger, toen deden wij er zo nu en dan wel eens aan. Maar toch meer ook omdat het een soort van verwacht wordt, sociale druk. Nu is het meer een dag die je opgedrongen wordt omdat het zo fijn tussen kerst en Pasen past, zodat de schappen in de winkel maandenlang met chocolade gevuld kunnen blijven.
Dat is niet waar deze column over gaat.

Mijn zoon is zo oud, dat hij zijn leeftijd moet uitdrukken in tig!

Valentijnsdag is voor ons belangrijk om een andere reden, de dag dat ik een tiener kwijtraakte.
14 februari 2017 is mijn zoon 20 geworden. Ik heb gewoon een twintiger als zoon. Ik kan het zelf ook nog niet geloven. Ik bedoel, heb je mij wel eens gezien? Het lijkt heel wat met zo’n baard, maar eigenlijk ben ik nog steeds 27.
Vorig jaar vierden wij zijn vierde verjaardag nog, althans zo lijkt het. Je knippert een keer met je ogen en je bent 16 jaar verder.
Twin-tig. Mijn zoon is zo oud, dat hij zijn leeftijd moet uitdrukken in tig! Klinkt toch niet meer zo kinderlijk als vijf, schattig als 10 of opstandig als 16. Zijn eerste verjaardag ligt nog vers in mijn geheugen. Een teken aan de wand voor wat ons niet veel later te wachten stond.
Wat is er gebeurd met mijn baby, peuter, kleuter, tiener, puber en volwassene-in-opleiding? Moet ik hem nu zijn certificaat overhandigen: Gefeliciteerd, u bent volwassen of moet ik mezelf een certificaat geven: Gefeliciteerd! U hebt de tienerjaren doorstaan, zet u schrap voor de jaren 20? Gaat hij mij nu opeens bij mijn voornaam noemen, in plaats van u – ja, die van mij zegt u tegen mij en anderen, in ieder geval in mijn bijzijn.

14 februari 1997. Het lijkt zo lang geleden: No Doubt stond met Don’t Speak op nummer 1 van de top 40, Hakke & Zage van Gabber Piet op nummer 2. Weet u dat nog, gabbers? Zó jaren negentig. De mobiele telefoon was nog een koelkast die je op een steekwagen moest voortduwen, Facebook moest nog uitgevonden worden. Wat was het leven toen een stuk rustiger.
Historisch gezien misschien niet zo’n belangrijke datum, voor ons natuurlijk een dag om nooit te vergeten. Je eigen kroost van 5kg verwelkomen, na nog eens 3 weken langer te hebben moeten wachten dan gepland, met stimuleringsmiddelen en via de nodige werktuigen. Net als zijn vader doet hij alles in zijn eigen tempo: als het lekker zit, waarom er dan wat aan veranderen. Toch?

Het gevoel van falen ligt zo dicht onder de oppervlakte

1997. De vorige eeuw. Ondertussen al 4 Amerikaanse presidenten meegemaakt, 16 kabinetten. De wereld is flink veranderd.
Zoveel meegemaakt met elkaar, maar helaas ook zonder elkaar. Onze werelden stortte al vroeg na zijn geboorte in elkaar, vanaf zijn 3e levensjaar moesten wij het grotendeels zonder elkaar doen. We groeiden gescheiden op, zagen elkaar wekelijks maar toch anders. Er gingen ook weken voorbij dat we elkaar helemaal niet zagen, een groot gemis van beide kanten. Angst en depressie maakte het soms onmogelijk. We hebben ons door heel wat moeilijke perioden geworsteld en zagen elkaar veel meer dan die ene keer in de week, waardoor we elkaar steeds vaker zagen. Misschien niet zoveel als hij gehoopt had of durfde uit te spreken en niet zoveel als ik zou willen, maar weten dat er altijd een veilige haven is waar je op kunt terugvallen is vaak al een hele geruststelling.
Het gevoel van falen ligt zo dicht onder de oppervlakte. Het gevoel van vluchten en iemand in de steek laten, er niet meer kunnen zijn voor je kind, is hartverscheurend. Slopend voor lichaam en geest. Momenten dat hij als kleine jongen liever thuis wilde zijn en niet bij mij, alleen maar omdat het niet thuis was. Een keuze maken tussen vader en moeder, het is zo oneerlijk.

Nu, op latere leeftijd, is de tijd die we met elkaar doorbrengen nog belangrijker dan het vroeger al was omdat het minder wordt. Logisch. Een eigen leven, ouders komen over een paar jaar weer op een hogere plaats te staan, wanneer het leven meer gewaardeerd wordt. Voor een ouder is het slikken. Je wilt je kind blijven omarmen, zijn hand vasthouden en waarschuwen voor de valkuilen waar jezelf met open ogen in bent getrapt. Maar het kan niet, loslaten is zo moeilijk.

20 jaar. Het is pas het begin, waar hebben we het eigenlijk over. Er komt nog zoveel moois en zoveel hartzeer aan. Het mooiste in mijn leven, met stip op nummer 1.

Verdorie, is het toch een zoetsappig verhaaltje geworden…