Master of the tickets

Pearl Jam, Ahoy 2009 foto: Alexander Roessen

Ik ben boos! Daar, pak aan, ik heb het gezegd. Boos. Nou ja, verdrietig. Of eigenlijk teleurgesteld, dat is erger toch?
Eind 2015 was ik nog hoopvol op een komst van een van mijn favoriete bands, ik schreef zelfs in een column dat het een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid was dat Pearl Jam in 2016 weer op tournee zou gaan. Blijkbaar is zelfs een zekerheid geen garantie meer. De sleutel van de spaarpot was al weggegooid, ter voorkoming dat het geld voor een eventuele roadtrip op zou gaan aan sanitair voor onze nieuwe woning, de zelfbedachte route was al bijna uitgestippeld en de hotels al uitgezocht - we willen best reizen, maar wel comfortabel. Helaas bleef het maandenlang stil. De hoop op een Europese tour in het voorjaar van 2016 werd al snel stille hoop op zomer 2016, maar aankondigingen lieten op zich wachten. De zomer kwam en ging, geen Pearl Jam. Herfst en winter werden gevuld met klussen en verhuizen, dus kwam het ons goed uit dat er nog steeds geen nieuws was op tournee gebied. Bijkomend voordeel is dat we nu in ieder geval een eigen douche en een toilet hebben.

Een crowdsurfende Vedder, in Carré

2014 was de laatste keer dat ik Pearl Jam live heb zien spelen. Pearl Jam zeg je? Die band uit de jaren '90, die in de schaduw van Dave Grohl en zijn band - die van die band waarvan de leadzanger vermoord werd - samen met Soundgarden de grondleggers van de Grunge waren? Bestaan die nog dan? Zo, en hoe dan, en ga nu je mond spoelen.
Twee avonden in de Ziggo Dome in Amsterdam. Avond een viel wat tegen - ja, zelfs als fan kun je niet alles geweldig vinden, avond twee was onvergetelijk. Twee jaar dáárvoor traden ze ook tweemaal op in de Ziggo Dome, ze waren zelfs de eerste internationale act die daar optrad - nadat Marco Borsato de boel ontmaagd had. Voor mij persoonlijk waren die twee concerten van Pearl Jam de meest memorabele optredens van de veertien keer dat ik ze gezien heb als band, omdat zowel mijn partner en mijn dierbaarste vrienden erbij waren, maar omdat dit het eerste concert van mijn zoon was. Zijn tweede Pearl Jam concert was kort daarna met ons in Berlijn, waar hij eerste rij stond en zelfs een tamboerijn van Eddie fucking Vedder kreeg (er is maar een iemand die deze middelnaam echt mag gebruiken, maar zelfs voor Eddie Vedder zou Amanda Fucking Palmer een uitzondering maken). Zijn derde concert was die van de Toppers, ik ben blij dat hij in ieder geval eerst een echt concert had meegemaakt.

Veertien keer dezelfde band zien, in verschillende Europese landen. Kondigen ze morgen een tournee aan, zou ik het zo weer doen. Als goed ingeburgerd Nederlander slik ik drie keer om de kosten, maar besluit daarna toch gewoon te gaan. Hier en daar wat flinke besparingen en minder uitgaven om toch drie keer in een week in drie verschillende landen je favoriete band te zien. En dan zijn wij niet eens de fanatiekste fans. Een kaartje gaat al snel voor 60 tot 80 euro, de reis, overnachting, een paar posters, T-shirts en versnapering. De kosten lopen snel op tot vier cijfers, maar er niet bij zijn is amper een optie.

Zo ook die ene avond in 2012, Carré Amsterdam. Eddie fucking Vedder op het podium met als voorprogramma Glen Hansard, mooier kon het niet. Na eerst veel wikken en wegen vanwege de prijs van het kaartje, 110 euro per stuk, kon ik het toch niet laten. Zo'n unieke combinatie van artiesten en concertzaal, ik moest wel, van mezelf. En inderdaad, het was een concert om nooit te vergeten. Een crowdsurfende Vedder, in Carré. Zou het in de Heineken Music Hall zijn geweest, had ik het zeker weten niet gedaan voor die prijs, denk ik.

het voelt alsof je beste vriend het met je uitmaakt

Eddie Vedder & Glen Hansard, Carré 2012 foto: Alexander Roessen

Hoop voor een 2017 tournee had ik eigenlijk niet. De radiostilte werd alleen onderbroken door de plaatjes die de DJ's draaiden, voornamelijk Alive of Jeremy natuurlijk, de band heeft immers geen andere nummers gemaakt sinds 1991.
Tot daar opeens de aankondigingen op Facebook en in de mailbox verschenen. Eddie fucking Vedder gaat een Europese tour doen, solo! Het gevoel dat je alleen krijgt zodra je weet dat je favoriete band gaat optreden was gelijk aanwezig. Hoewel ik iets minder fan ben van de man solo, blijft het wel Eddie fucking Vedder. Ik bedoel, kom op zeg.
Dit gevoel zakte gelijk weer weg na het zien van de prijzen en de locatie. Als lid van de fanclub kun je meedingen voor twee kaartjes, kosten 142 euro per kaartje. U leest het goed. Meedingen, want het is een loterij. Mocht je de kaartjes niet 'winnen', ben je overgeleverd aan de reguliere verkoop via Ticketmaster, u weet wel: die Ticketmaster waar onder andere Pearl Jam in de jaren '90 tegen vocht vanwege de hoge ticketprijzen en het monopoly dat Ticketmaster had. Als dan ook duidelijk wordt dat het optreden in de AFAS Live wordt gehouden, zakt de moed mij en vele anderen in de schoenen. Weg concertgevoel. Je kunt het een mooie nieuwe naam geven, het blijft de Heineken Bier Bak: een sfeerloze vierkante bedrijfsruimte. Dat is mijn persoonlijke ervaring natuurlijk. Misschien dat het iets te Nederlands is, lekker klagen als het op geld aankomt, maar voor mij een absolute dooddoener. Zeker als je dit vergelijkt met de prijzen en locaties in het buitenland: een kasteeltuin, een amfitheater, een oude vesting en dat voor 30 - 40 euro goedkoper, per kaartje. Schier onmogelijk om voor bijna 500 euro met drie fans in de zaal te zitten voor 2,5 uur vertier, hoe geweldig Eddie Vedder ook is. De reden voor deze hoge prijzen mag zich laten raden, ik heb geen flauw idee. Makkelijk om te zeggen dat The Vedd alles in eigen zak stopt, dat de studie van de kinderen betaald moet worden, het zijn zulke makkelijke aannames. Helaas is het voor veel fans, waarvoor iemand als Eddie Vedder zoveel meer betekent dan de leadzanger van een band, onmogelijk om dit soort prijzen te betalen. Erger nog, het voelt alsof je beste vriend het met je uitmaakt, 25 jaar vriendschap en dan dit. Zo jammer.

Eddie Vedder, voorvechter van betaalbare concertkaartjes zodat de gemiddelde fan naar concerten zou kunnen en niet het leeuwendeel van de kaartopbrengst in de zakken van Ticketmaster zou belanden, kontschopper van de jaren '90, staat straks voor 142 euro per kaartje in een vierkante doos te spelen. Het zal vast een mooi optreden worden, en ik hoop voor iedereen die aanwezig is dat het een onvergetelijke avond wordt en dat zij die echt niet kunnen gaan er in gedachten bij zullen zijn, ik kijk al uit naar de foto's.
Niet gaan is ook een keuze, je hoeft niet. Niet gaan is geen statement, ik heb het er gewoon niet voor over. Ik ben alleen teleurgesteld voor de echte fans die zo graag zouden willen gaan, maar niet kúnnen gaan.
Ik wacht wel tot de rest van de band er ook is voor concert no. 15.