Verlichting

Haar lichaam verstrakte en haar oogleden trilden. De angst voor wat er boven was, werkte zo verlammend dat ze zich niet durfde te bewegen.
     Meerdere malen had ze het geprobeerd. In haar eentje de trap op, in het donker. Ze ging al hyperventileren van de gedachte. Mama had gezegd dat ze zich niet zo moest aanstellen. Er was niets engs op de trap of op de overloop. Ze vond dat Marieke tijd probeerde te rekken en schreeuwde met de dag harder tegen haar wanneer ze huilend onderaan de trap stond omdat mama het licht van de overloop niet wilde uitdoen, zodat ze zelf in het donker naar boven moest.
     Marieke wist wel beter. Zij hoorde de monsters zwaar ademen, voelde hun aanwezigheid als ze in het donker over de overloop liep, klaar om haar te pakken als ze naar haar kamer liep. Het licht hield de monsters op afstand.
     'Stel je niet zo aan, Marieke. Schiet op,' riep mama vanuit de woonkamer.
     Marieke zette een voet op de onderste trede, pakte de leuning stevig vast, hield haar favoriete knuffel Jenny nog dichter tegen zich aan en keek nog een keer naar boven voor ze het licht van de overloop uit knipte. Met twee treden tegelijk vloog ze de trap op. Na een korte sprint over de overloop sprong ze in haar fort van kussens en trok de deken over haar heen. De gedaante op de overloop greep net mis. Ze had het gevoeld.
     Door een kier tussen haar kussens zag ze tot haar schrik dat het licht op de overloop brandde. Ze had het licht toch echt uitgedaan.
     'Marieke, doe het licht uit,' klonk het vanuit de verte.
     'Dat heb ik gedaan.'
     'Schiet op, ik zeg het niet nog een keer.'
     De moed zakte in Marieke´s eenhoornpantoffels. Aarzelend pakte ze Jenny en liep richting de trap. Zodra ze op de bovenste trede stond, knipperde het licht uit. Voor ze kon bedenken wat er aan de hand was, voelde ze een hand op haar schouder. Met een ruk draaide ze zich om en keek recht in haar eigen ogen. Vlak voordat ze wilde gaan gillen, legde haar spiegelbeeld een vinger op haar lippen en pakte Marieke bij haar hand. Samen liepen ze de trap af om het licht van de overloop uit te doen en terug te keren naar Marieke´s kamer.
     Marieke was nooit meer bang in het donker.

Deelnemer schrijfwedstrijd Heel Nederland Schrijft. 
Leuk verhaal? Klik hier en geef een duim omhoog op de pagina van Heel Nederland Schrijft.

Vergeten herinnering

Mijn vroegste herinnering kan ik mij niet meer herinneren. Mijn eerste herinneringen zijn verdwenen, ik ben al blij dat ik kan onthouden wat ik vorige week heb gedaan. Iets met Italië, of was dat alweer twee weken geleden?
Ben ik zo oud dat mijn kindertijd steeds meer begint te vervagen om plaats te maken voor de herinneringen van vandaag? Is er überhaupt iemand die zich zijn eerste herinnering kan herinneren? Ik heb al best wat ervaring zou je zeggen, ik herinner immers mijn hele leven lang al. Herinneren begint toch al in de baarmoeder? Negen maanden leven in een buik moet toch op zijn minst één vroege herinnering opleveren. De ontwikkeling van je hersenen begint direct na de conceptie (even opgezocht, ik herinner het me niet), herinneringen ontwikkelen zich pas nadat je hebt leren praten, vreemd hé.
Volgens een artikel op internet (dan weet je dat het waar moet zijn) schijnt het zo te zijn dat je korte- en langetermijngeheugen nog niet volledig ontwikkelt zijn bij de geboorte, dus wie beweert dat hij of zij zijn of haar geboorte kan herinneren heeft mogelijk te lang in de buik gezeten, waardoor het langetermijngeheugen verder ontwikkeld was dan de gemiddelde pasgeborene. In ieder geval een stuk langer dan mijn eigen zoon: 3 weken later geboren dan van tevoren bedacht, maar met het geheugen van een kiwi. Een erfelijk kwaaltje.

Lees verder Vergeten herinnering

Loading