Alle berichten van alexroessen

Leiden, 1973 Overdag besteed ik mijn tijd als bouwkundig tekenaar, maar 's avonds timmer ik aan de weg als schrijver van korte verhaaltjes en als medebeheerder van een boeken blog. Ik woon samen met mijn partner Yfke en onze kat Abby in de Duin- en Bollenstreek. Mijn zoon Jordi verblijdt ons zo nu en dan ook met zijn gezelschap en maakt ons gezinnetje compleet. Dit is mijn persoonlijke pagina, hier kun je korte verhaaltjes vinden of andere creatieve creaties.

Het kerstdiner – Sweek

Er is al dagen niet naar me omgekeken. De schuur biedt wel bescherming tegen de gure wind, maar weinig tegen de vrieskou. De dunne quilt helpt amper en ik verga van de honger.
De ruimte in de schuur werd met de week krapper, mijn slaapplek raakte steeds verder ingesloten door de vele kerstcadeaus. Voor papa, voor mama, voor Mark, maar geen cadeau voor mij.
De afgelopen weken ging de deur steeds vaker van het slot en kreeg ik hoop weg te kunnen glippen, maar wanneer er weer een doos binnen was gezet, ging de deur weer snel dicht. Soms lieten ze wat eten achter, maar net zo vaak niet. Nu was het al een paar dagen stil.
Ze zullen me toch niet vergeten zijn?
Ik kijk door het raam naar buiten en zie mijn ouders en mijn broertje aan tafel zitten, het is kerstavond!
Lodewijk loopt in de tuin en worstelt zich door de sneeuw. Lees verder Het kerstdiner – Sweek

Loading

De Leespatrouille – Editio

Ik nader het kruispunt bij de Utrechtsebaan. Het is zaterdagochtend, kwart over acht en het is rustig op de weg. Mijn partner naast mij kijkt op van zijn boek en neemt een slok koffie uit zijn kartonnen beker van het fastfood restaurant. Mijn maag draait zich om door de sterke koffiegeur die de auto vult wanneer hij de deksel van de beker haalt om al roerend zijn vierde zakje suiker in de koffie op te lossen. Uit frustratie zet ik de volumeknop van de radio nog wat hoger, misschien kan ik de geur overstemmen met wat stevige gitaarmuziek, net als dat ik de routeplanner beter begrijp wanneer de muziek zachter staat.
‘Shit.’ Aan de overkant van het kruispunt zie ik twee motoragenten voor het verkeerslicht staan.
‘Shitterdeshit. Leg weg, snel.’ Ik maak een slaande beweging richting Erik en sla de koffiebeker bijna uit zijn hand. Koffie gutst over de rand van de beker en landt op zijn schoot. Lees verder De Leespatrouille – Editio

Loading

Schrijfwedstrijd Enge verhalen

De schrijfwedstrijd van Heel Nederland Schrijft is voorbij. 158 enge verhalen werden ingezonden, waaronder mijn verhaal Verlichting.

Helaas viel ik niet in de prijzen, maar ben ik wel supertrots op dit kleine verhaaltje.

Alle inzendingen zijn gebundeld in de Enge verhalen bundel van Apples & Oranges

Mijn verhaaltje kun je ook hier lezen.

De bundel kun je hier bestellen.

Reflectie

Je zegt de woorden alsof je ze meent.
Jouw woorden geven mij het gevoel dat ik niets waard ben.
In jouw ogen besta ik niet. Mijn wereld doet er voor jou niet toe.
Ik heb geen bestaansrecht. Elk weerwoord een zucht wind.

Mijn ziel ligt open en bloot voor je ontzielende woorden.
De kracht achter nietszeggende woorden is verwoestend.
Het rukt mijn hart aan flarden. Mijn essentie is vergaan tot stof.
Je kijkt me aan, maar ziet me niet.
Ik sta recht voor je neus, met ingezakte schouders en kromme rug.

Het gaat niet om mij, mijn persoonlijkheid is niet belangrijk.
Morgen ben ik vergeten. Over een uur besta ik al niet meer.
De afwezige aandacht gericht op niemand anders.
Weerloos voelde ik me, ik liet het toe, geen kracht.

Ik mag er zijn. Ik ben er altijd geweest.
Wie ben jij om dat niet te erkennen. Ben ik iemand, zonder jouw erkenning.
Je onvermogen mij te zien zoals ik ben, laat mij zien wie ik niet wil zijn.
Je negeert mij, terwijl ik mijn rug recht en in stilte voor je sta te schreeuwen.

Het gaat niet om jou. Jouw woorden voeden mij.
Jouw gebrek aan empathie is Pokon voor mijn zelfvertrouwen.
Ik ben niet de persoon waarvan ik denk jij dat denkt dat ik die ben.
Jouw woorden laten mij mijn ziel zien en laten mij weten dat ik niet wil zijn wat jij van mij verlangt.
Ik kijk in je ogen en zie wat jij niet ziet: mijzelf.

Loading

Genderaliseren

Ik ben niet zo van het lezen van commentaar onder berichten op Facebook, YouTube, Twitter of andere media die valse reacties uitlokken. Uit zelfbescherming probeer ik zoveel mogelijk de ‘gesprekken’ onder nieuwsberichten te vermijden vanwege de overdaad aan grove taal en haat die de berichten al snel bevuilen, die verder niets met het bericht zelf te maken hebben. Misschien is het mijn kop in het zand steken en neem ik het te letterlijk, maar ik kan slecht tegen dit soort ‘discussies’ die uiteindelijk niets meer met het bericht te maken hebben.
Lees verder Genderaliseren

Loading

Unrecognizable

'Hi, dad. How are you today?' I close the door of his apartment and walk through the small kitchen into the living room.
   As always dad sits in his favorite chair, the worn out light brown corduroy swivel chair we carry around every time dad has to switch from retirement homes. Her chair, a lasting memory of mom.
   'Dad. How are you?' No response. His grey eyes watch the park across the retirement home. Not that he can see much but he likes the idea of knowing the world is out there. The crossword book on his lap is still on page 31, the pen in his trembling hand still has the cap on it. He liked doing crossword puzzles. Keeps the brain in shape, he always said.
   I give him a kiss on his head, but he doesn't notice it. I place a hand on his shoulder. 'Hi, dad.'
   'John, son. I didn't hear you come in. Good to see you.' As if rudely awakened from a dream he tries to get out of his chair. 'Have a seat. I'll make you some coffee.'
   'Peter, dad. Sit down, I'll make us some coffee.' I pick up the book that fell from his lap as he tries to get back in his chair and step into the kitchen area.
   'Yes. Good. Good to see you, son. It's been awhile, hasn't it. Haven't seen anybody for a long time now for that matter.'
   'Dad, John visited you this morning.'
   'This morning?' For a moment he goes silent. 'No, that can't be right. I never get any visitors.'
   The dirty dishes on the counter tell the real story. My brother John and I visit dad every day since mom died. John has a hard time seeing dad like this: fragile, alone, unrecognizable, nothing like the energetic man he used to be when we grew up. Still he visits every morning, leaving again as fast as he can.
   I put my coffee cup on the small table next to the plate with one cookie left on it and put my dad's cup on the high table next to his chair. 'Thank you, John.'
   For a few minutes we just sit there in silence.
   The swivel chair moans as he turns the chair to reach for his coffee. 'Have you talked to Peter lately. It's been so long since I've seen him.'
   'Dad, I am Peter.'
   'Yes, yes. How's your wife.'
   'Daisy died four years ago. Marc is doing fine, thank you.'
   'Oh, that's sad. Terrible. My condolences.'
   'I'll pass them on to John.' I finish my coffee, write a few words to John in the diary, wash the dishes and refill the empty plate with cookies. I kiss dad on his cheek and lay the crossword book and pen on his lap, page 31.
   'See you again tomorrow, dad.'
   As I open the door I hear the moaning of the chair. I look back at my father, tears rolls down my face. Dad already turned his chair and stares through the window.
   'Bye, John.'