Tag archieven: feest

Jaarringen

Afgelopen woensdag, 21 september, voelde ik weer een jaarring groeien in mijn buik, de broekriem mag weer een gaatje opschuiven. De 43e jaarring heeft zich onlosmakelijk met mij verbonden. Ik kan er niet aan ontsnappen, het gebeurt me gewoon, zolang ik door blijf ademen natuurlijk, dat is wel een voorwaarde. Nu de zomer dan toch echt voorbij is, ik blijf een optimist, is zo’n extra jaarring wel lekker tegen de kou – wat extra warmte tijdens de gure herfstdagen. In de donkere jaren dacht ik nog: zelfs moeder natuur begon te huilen toen ik geboren werd. Tegenwoordig kijk ik er iets minder neerslachtig tegenaan en kijk ik uit naar het veranderen van het seizoen. Met mij de zondvloed: weg met die hitte. Regen, wind, vallende bladeren, treinvertragingen, herfststormen. Heerlijk. Bomen die hun bladerdek in de meest prachtige kleuren tonen: goudgeel, rood en bruine bladeren die zich met hun laatste kracht vasthouden aan de zwiepende takken voordat ook zij tot compost vergaan. Heimwee naar de gouden bossen van Noorwegen. Herfst, een prachtig jaargetijde.

Lees verder Jaarringen

Loading

Feesten met de Konijn

Woensdag 27 april 2016:

Lieve Kitty (te vroeg?),

Onze televisie is zojuist stuk gegaan. De kneuterigheid werd het apparaat teveel: Koningsdag bij de NOS.

Waar vorig jaar nog wat meer afstand was tussen het Koninklijk Gezin en het plebs bij ‘Koningsdag nieuwe stijl’ in Dordrecht, lijkt het dit jaar toch verdacht veel op de ‘Koninginnedag oude stijl’. Ik vraag me wel af hoe lang men op deze wijze Koningsdag blijft vieren. Er lopen ondertussen meer beveiligers in beeld dan dat er leden van het koninklijk huis te zien zijn. De kans dat je een van de potloodventers een handje geeft, is groter dan dat je Máxima een hand geeft.
Mannen, toch weer wel, met oortjes in, die zo nonchalant mogelijk met elkaar proberen te communiceren door een vinger op het oor te leggen en via de pols advies vragen aan Kit. Dit jaar lijkt het allemaal nogal erg duidelijk aanwezig. Voorheen kon je koningin Beatrix nog spontaan een knuffel geven, nu staan de horde beveiligers strak, door alle mensen die over de hekken hangen om een selfie te maken. Angstzweet vliegt in het rond, blauwe plekken van de rondvliegende schichtige blikken. Een verkeerd ingeschatte beweging en zo´n regenjas knuffelt je naar de grond met zijn kogelwerende attachékoffertje. Als beveiliger wordt er van je verlangd dat je desnoods de kogel vangt, om de kogels op te vangen lopen ze nu met opvouwbare kogelwerende vesten om over hun opdrachtgever te werpen. Erg onopvallend.
Alles staat onder druk, hoge druk. En net als eten koken met een snelkookpan; het wordt het niet beter van.

Om de boel een beetje los te maken, zeg dat maar tegen de beveiliging, vraagt DWDD knuffelartiest Typhoon, om de armen op elkaars schouders te leggen en zodoende een verbinding te maken tussen Zwolle en het Koningshuis. De man met het bord ‘geen monarchie, maar democratie’ achter in het publiek, haakt gezellig in en deint mee op de muziek. Het kan ook goed zijn.
Gearmd met een Zwollenaar en met in zijn oksel een jongedame die niet kan geloven dat de koning haar aanraakt, staat Berta 53 met een glimlach te springen op de muziek van Typhoon en alle drie zijn vrienden.

Vriendelijk lachend, handjes schuddend, selfies makend, tekeningen van kleine kinderen aannemend, cadeaus van volwassenen aannemend die al sinds zes uur ’s morgens tegen de dranghekken staan om hun eigen gemaakte soep aan te reiken. Koning Willem IV, het volk bepaalt zelf wel hoe je herinnerd wordt, is altijd goedlachs en lijkt af en toe nog op de Leidse student die zijn auto eigenhandig in de prak reed. Hij wijkt af en toe ‘spontaan’ van het programma af en duikt enthousiast het publiek in om handjes te schudden van mensen die erg hun best hebben gedaan, wat de sluipschutters op de daken alleen nog maar onrustiger maakt.
Oprecht geïnteresseerd neemt hij de parade van lokale producten af. Wat dit betreft is dit of een slimme, commerciële zet of een hang naar het verleden: ‘laat mij je beste waar zien, en geef mij driekwart van de opbrengst’.

Het thuisplebs maakt zich ondertussen drukker om het nu al beruchte ‘Zwolse Vlekje’, een vochtplekje binnen in de behuizing van de camera die in een hoogwerker hangt. We zijn Hollanders, we moeten wat te zeiken hebben natuurlijk.
Wimlex en Max kan het niet deren en ze lopen onderwijl, mijn hemel, rustig schuifelend over het straatmeubilair van Zwolle, lastig gevallen door onderdanen van de NOS. Om de vijf meter wordt een microfoon onder de neus van een prins of prinses geschoven, met de vraag of ze het niet koud hebben, of ze niet blij zijn dat de zon schijnt en wat voor ondergoed ze dragen. Voelde je je als prinses al ongemakkelijk bij het ‘Oudhollandsch Beachvolleyballen op naaldhakken’, of als prins bij het ‘bal hooghouden met twee linkerbenen’, dan is het krampachtig lachen en jezelf een ongemakkelijke houding geven nu echt niet meer te verbergen. Toch is het knap om nietsvragende journalisten een koninklijk correct antwoord te geven. De terughoudendheid waarmee de rockband op het podium de middeleeuwse muziek speelt, is net zo terug te zien in de antwoorden van prins Maurits. In hun eigen omgeving komen ze pas echt los.

Vooral de gedwongen ongedwongenheid van de verslaggeving is wat Sonny teveel is geworden. Het is niet eens te doen om de Oudhollandse spelletjes, de foute toneelstukjes, de vals zingende muzikanten. Dat de verslaggevers letterlijk de onderbroek van de hoogwaardigheidsbekleders willen vragen, de vragen stelt die iedereen nooit heeft willen weten, is wat bij mij de rillingen over de rug doet lopen.
We zijn een lekker ongedwongen – doe maar normaal – wie denk jij wel niet dat je bent – land. Dat betekent voor mij niet dat ik alles hoef te weten. De afstand tussen Koningshuis en volk lijkt vaak ver weg, soms komt het iets te dichtbij.

Kitty, ik hoop echt dat volgend jaar de kneuterigheid wat minder door de tv kwijlt.

Liefs,

Alex

Loading