Tag archieven: muziek

Echte mannen doen het zonder bescherming

 

Ik ben in mijn middelbare leven toch al bij aardig wat concerten geweest, vergeleken met iemand die niet veel bij concerten is geweest dan. Voor de echte concert-/festivalganger ben ik maar een amateur met mijn 40 of 50 concertbezoeken. Hoewel ik er op relatief late leeftijd achterkwam dat je daadwerkelijk naar optredens van je favoriete artiesten kon, heb ik de afgelopen 20 jaar een aardige inhaalslag gemaakt, vooral dankzij mijn partner en een gezamenlijke liefde voor dezelfde muziek. Voor mijn 20e was ik zelfs nog nooit naar een concert geweest en keek ik naar mijn favoriete bands op MTV.

Momentje, er wordt gebeld…Te laat, al opgehangen.

Het legendarische optreden van Pearl Jam, mijn favoriete band in die tijd en sindsdien, op Pinkpop waarbij Eddie Vedder ons alle hoekjes van het podium liet zien en uiteindelijk het publiek in dook, heb ik dus niet live meegemaakt omdat ik niet besefte dat je daadwerkelijk lijfelijk aanwezig kon zijn. Ook het optreden in Ahoy in 1993 heb ik dus gemist; ik had wat andere prioriteiten in mijn leven en naar concerten gaan was wel het laatste waar ik aan dacht. Hé, het waren de jaren ’90, niemand wist waar hij/zij mee bezig was. Ik vind het al heel wat dat ik überhaupt herinneringen uit die tijd heb, behalve eentje die al bijna 20 jaar mijn familienaam vertegenwoordigt.
Mijn allereerste concert was in 1996, een akoestisch optreden van de Golden Earring in de Stadtheater van Zoetermeer. De moeder van een vriendin had een kaartje over en in mijn afwezigheid werd ik aangewezen als vrijwilliger. Niet al te bekend met hun oeuvre, naast Radar Love, vond ik het optreden wel hartstikke leuk.

Gaat weer die telefoon, even wachten hoor. Alweer opgehangen, geen geduld.

Sinds dat optreden heb ik daarna nog aardig wat optredens meegemaakt, bewust of minder bewust. Ik ben ondertussen de tel kwijt: Pearl Jam 14 keer, The Frames 10 keer, Arid, Queens of the Stone Age 3 keer, Presidents of the United States of America, K´s Choice, Racoon, Coldplay (toen ze nog goed waren), Staind, Brad, Editors, Eddie Vedder en ik vergeet er vast nog wat.
In het begin ging ik naar deze optredens zonder enige vorm van bescherming. Zonder er ook maar over na te denken, liep ik de zaal in en zocht mijn weg naar het podium, lekker dicht bij de geluidsinstallatie. Gevolg: drie dagen lang barstende hoofdpijn en niet eens van de alcohol of andere stimulerende middelen, maar hoofdpijn vanwege de hoeveelheid decibels die mijn onbeschermde gehoor hadden vermaakt. Drie dagen lang klonk de wereld een stuk verder weg, dof. Direct na een concert kon ik de gesprekken van mijn medereizigers niet eens volgen. Op goed geluk knikte ik wat mee, in de hoop dat ik op het juiste moment instemmende, met wat verrassende uitkomsten. De dag erna op kantoor leverde ongeveer dezelfde komische toestand op; proberen gesprekken te volgen zonder echt te kunnen horen wat er gezegd werd en per ongeluk instemmen met een salarisvermindering.
Net als mijn medereizigers dacht ik er niet bij na om gehoorbescherming mee te nemen, eigenlijk was het niet eens een optie. Je onderging het en zat met de gevolgen, waar je ook wat lacherig over praatte. Het hoorde er gewoon bij. Dat je gehoor naar de knoppen gaat van deze overdosis aan geweldige muziek is maar bijzaak.

Oordopjes? Dat doe je toch niet. Daar sta je toch een beetje voor schut mee, tussen al die concertgangers die hun trommelvliezen ongehinderd laten meedrummen. Muziek moet je ervaren, elke noot moet je analoog in je opnemen. Elke scheurende gitaarsolo moet rauw binnenkomen, om nooit meer te worden vergeten. Met oordoppen in klinkt dat toch anders, niet zoals het bedoeld is. Als je een purist bent. Met oordoppen in, klinkt de muziek veel verder weg, verstomd, minder echt. Gesprekken met je medereizigers zijn ook moeilijker te volgen, in plaats van dat je achteraf moet vragen of ze de vraag kunnen herhalen sta je tussen het voorprogramma en hoofdprogramma al ‘Hé, wat!’ te roepen. Het instemmend knikken heb ik wel afgeleerd. Maar uiteindelijk is de keuze er tussen drie dagen lang hoofdpijn en een steeds verder verslechterend gehoor. Een geruis in je hoofd dat niet meer wil weggaan, een gepiep dat niet ophoudt, een rinkelend geluid dat… Kan iemand die telefoon opnemen?!

Van de week was voor het eerst sinds lange tijd dat ik zonder bescherming naar een concert ging, de oordoppen waren ingepakt vanwege de verhuizing. Het ging om een concert in Carré van Glen Hansard en zijn vriendjes en vriendinnetjes. Op zich geen snoeiharde muziek en een zaal die ook niet echt bekend staat om het oorverdovende volume. Toch zaten er stukken tussen waarvan ik dacht dat ik het bloed uit mijn oren voelde stroomde. Ik ben het niet meer gewend: I’m getting to old for this sh..
Achteraf viel het gelukkig mee en heb ik er geen blijvende schade aan overgehouden. Heerlijk kunnen genieten van alle rauwe toonladders.

Loading

Mijn held is niet meer

Met de kans om net als Elton John het label te krijgen van redevoerder van de sterren, toch een ode aan Prince. Sommige artiesten zijn te groot om niet geëerd te worden. En 2016 is blijkbaar het jaar van het grote afscheid, zo kan het wel weer.
Voor een hele generatie muzikanten, liefhebbers van muziek, en muzikanten van vandaag de dag is/was de man van onschatbare waarde. Persoonlijk gezien heeft geen enkele andere bekende persoon meer invloed op mijn vorming als mens gehad, dan Prince Rogers Nelson. Zelfs mijn favoriete band Pearl Jam staat op nummer 2, Kurt Cobain op nummer 3. Dat zegt toch wat.

 

Als kind uit de jaren ’70, kwam ik als bijna tiener begin jaren ’80 in aanraking met Prince. Tot onbegrip van mijn ouders, die de cassettebandjes van Lee Towers, James Last, Abba en BZN stuk draaiden, viel ik als een blok voor de ‘kleine grote man’ uit Minneapolis, die met zijn vernieuwende muziek van het vinyl spatte. Door de revolutionaire muziekzender MTV, die toen nog echt alleen maar videoclips uitzond, werden zijn clips zwart-wit gedraaid. De drie grote namen van de jaren ’80, in mijn wereld, waren Michael Jackson, Madonna en Prince. Zoals Yfke vanavond zei: “Als ik Madonna was, zou ik m’n vitaminen maar gaan innemen.”
Ik heb niet veel vinyl albums, Parade heb ik wel in mijn collectie gehouden. De andere vinyl albums zijn ‘De Verhalen van Pinkeltje’, ‘Kerst met Marco Bakker en Mieke Telkamp’ en ‘De La Soul’. Het is een rare verzameling.
Ik ben, helaas, nooit naar een concert van hem geweest. Eigenlijk durfde ik ook niet goed, toch bang om het beeld dat je hebt niet uiteen te laten spatten.
De allereerste cd die ik kocht was Controversy. Letterlijk de eerste; het fenomeen compact disc was net nieuw. Een rauw, funky, album met een politieke boodschap – Ronnie, talk to Russia, vragen over zijn seksualiteit – Do Me, Baby en controverse over het gebruik van Bijbelteksten. Op dat moment had ik dat als volwassene in opleiding wat minder door, later wel.
Ik wist alleen dat de muziek en sommige teksten duidelijk binnen kwamen. Iets dat aansloot bij een hele generatie: wie ben ik, hoe moet ik zijn, waar moet ik in geloven, van wie mag ik houden, het bespreekbaar maken van seksualiteit, geloof en genderidentiteit. Voor mij een hele openbaring en steun, al haal je natuurlijk altijd een andere boodschap uit nummers dan de maker bedoeld heeft. Dat hij later zijn artiestennaam veranderde in ‘The Symbol’, ‘The Artist Formerly Known As Prince’ en later weer veranderde in Prince, maakt hem alleen maar mysterieuzer.
Ook zijn visie over het delen van muziek, terughoudendheid in interviews en zijn eigen opnamestudio in Minneapolis maakte van hem een levende legende. De zeldzame keren dat hij dan optredens gaf, zorgde voor een sprint op onbetaalbare kaartjes. Voor de gelukkigen die hem hebben zien optreden zal het onvergetelijk zijn geweest.
Juweeltjes die gepaard gingen met films als Purple Rain, Under The Cherry Moon en Sign o’ the Times zijn een prachtige muzikale erfenis. Purple Rain heeft bij mij diepe indruk gemaakt vanwege het, gedramatiseerde, verhaal achter de man en het herkennen van een gevoel. ´Sometimes It Snows in April´ en ‘When Doves Cry’ kan ik amper luisteren zonder een traan te laten, ´Darling Nikki´ is ge-wel-dig, ´Diamonds and Pearls´ episch, de soundtrack van de Batman film legendarisch (die met Michael Keaton, de beste Batman, afgezien van de allerbeste Batman, Adam West).
De invloed van zijn muziek en zijn songteksten is ongekend groot: artiesten als Wendy & Lisa, Sinéad O´Connor, Vanity 6 – waarvan Denise Matthews die dit jaar op 15 februari al overleed, The Revolution zijn door hem groot geworden en sommige zijn dat ook gebleven.
Zoals je wel merkt zijn de herinneringen voornamelijk uit het verre verleden. Muzikaal gezien waren we uit elkaar gegroeid, de betekenis desondanks geen greintje minder.
Een man met vele gezichten, vele talenten, een gemis in de muziekwereld. Een muzikaal genie, die ik nooit gekend heb maar veel aan te danken heb.
´All good things, they say, never last
And love, it isn´t love until i´ts past´

 

– Prince –

Loading