Tag archieven: oordoppen

Echte mannen doen het zonder bescherming

 

Ik ben in mijn middelbare leven toch al bij aardig wat concerten geweest, vergeleken met iemand die niet veel bij concerten is geweest dan. Voor de echte concert-/festivalganger ben ik maar een amateur met mijn 40 of 50 concertbezoeken. Hoewel ik er op relatief late leeftijd achterkwam dat je daadwerkelijk naar optredens van je favoriete artiesten kon, heb ik de afgelopen 20 jaar een aardige inhaalslag gemaakt, vooral dankzij mijn partner en een gezamenlijke liefde voor dezelfde muziek. Voor mijn 20e was ik zelfs nog nooit naar een concert geweest en keek ik naar mijn favoriete bands op MTV.

Momentje, er wordt gebeld…Te laat, al opgehangen.

Het legendarische optreden van Pearl Jam, mijn favoriete band in die tijd en sindsdien, op Pinkpop waarbij Eddie Vedder ons alle hoekjes van het podium liet zien en uiteindelijk het publiek in dook, heb ik dus niet live meegemaakt omdat ik niet besefte dat je daadwerkelijk lijfelijk aanwezig kon zijn. Ook het optreden in Ahoy in 1993 heb ik dus gemist; ik had wat andere prioriteiten in mijn leven en naar concerten gaan was wel het laatste waar ik aan dacht. Hé, het waren de jaren ’90, niemand wist waar hij/zij mee bezig was. Ik vind het al heel wat dat ik überhaupt herinneringen uit die tijd heb, behalve eentje die al bijna 20 jaar mijn familienaam vertegenwoordigt.
Mijn allereerste concert was in 1996, een akoestisch optreden van de Golden Earring in de Stadtheater van Zoetermeer. De moeder van een vriendin had een kaartje over en in mijn afwezigheid werd ik aangewezen als vrijwilliger. Niet al te bekend met hun oeuvre, naast Radar Love, vond ik het optreden wel hartstikke leuk.

Gaat weer die telefoon, even wachten hoor. Alweer opgehangen, geen geduld.

Sinds dat optreden heb ik daarna nog aardig wat optredens meegemaakt, bewust of minder bewust. Ik ben ondertussen de tel kwijt: Pearl Jam 14 keer, The Frames 10 keer, Arid, Queens of the Stone Age 3 keer, Presidents of the United States of America, K´s Choice, Racoon, Coldplay (toen ze nog goed waren), Staind, Brad, Editors, Eddie Vedder en ik vergeet er vast nog wat.
In het begin ging ik naar deze optredens zonder enige vorm van bescherming. Zonder er ook maar over na te denken, liep ik de zaal in en zocht mijn weg naar het podium, lekker dicht bij de geluidsinstallatie. Gevolg: drie dagen lang barstende hoofdpijn en niet eens van de alcohol of andere stimulerende middelen, maar hoofdpijn vanwege de hoeveelheid decibels die mijn onbeschermde gehoor hadden vermaakt. Drie dagen lang klonk de wereld een stuk verder weg, dof. Direct na een concert kon ik de gesprekken van mijn medereizigers niet eens volgen. Op goed geluk knikte ik wat mee, in de hoop dat ik op het juiste moment instemmende, met wat verrassende uitkomsten. De dag erna op kantoor leverde ongeveer dezelfde komische toestand op; proberen gesprekken te volgen zonder echt te kunnen horen wat er gezegd werd en per ongeluk instemmen met een salarisvermindering.
Net als mijn medereizigers dacht ik er niet bij na om gehoorbescherming mee te nemen, eigenlijk was het niet eens een optie. Je onderging het en zat met de gevolgen, waar je ook wat lacherig over praatte. Het hoorde er gewoon bij. Dat je gehoor naar de knoppen gaat van deze overdosis aan geweldige muziek is maar bijzaak.

Oordopjes? Dat doe je toch niet. Daar sta je toch een beetje voor schut mee, tussen al die concertgangers die hun trommelvliezen ongehinderd laten meedrummen. Muziek moet je ervaren, elke noot moet je analoog in je opnemen. Elke scheurende gitaarsolo moet rauw binnenkomen, om nooit meer te worden vergeten. Met oordoppen in klinkt dat toch anders, niet zoals het bedoeld is. Als je een purist bent. Met oordoppen in, klinkt de muziek veel verder weg, verstomd, minder echt. Gesprekken met je medereizigers zijn ook moeilijker te volgen, in plaats van dat je achteraf moet vragen of ze de vraag kunnen herhalen sta je tussen het voorprogramma en hoofdprogramma al ‘Hé, wat!’ te roepen. Het instemmend knikken heb ik wel afgeleerd. Maar uiteindelijk is de keuze er tussen drie dagen lang hoofdpijn en een steeds verder verslechterend gehoor. Een geruis in je hoofd dat niet meer wil weggaan, een gepiep dat niet ophoudt, een rinkelend geluid dat… Kan iemand die telefoon opnemen?!

Van de week was voor het eerst sinds lange tijd dat ik zonder bescherming naar een concert ging, de oordoppen waren ingepakt vanwege de verhuizing. Het ging om een concert in Carré van Glen Hansard en zijn vriendjes en vriendinnetjes. Op zich geen snoeiharde muziek en een zaal die ook niet echt bekend staat om het oorverdovende volume. Toch zaten er stukken tussen waarvan ik dacht dat ik het bloed uit mijn oren voelde stroomde. Ik ben het niet meer gewend: I’m getting to old for this sh..
Achteraf viel het gelukkig mee en heb ik er geen blijvende schade aan overgehouden. Heerlijk kunnen genieten van alle rauwe toonladders.

Loading