Ik ben niet handig. Ik geef het toe, herken je zwakte. Sterker nog, ik ben nogal onhandig. Waar sommige mannen geboren worden met een hamer in de hand, is deze bij mij waarschijnlijk in de baarmoeder blijven steken. Zelfs mijn Noorse nichtje van zes lijkt geboren te zijn met de Noorse versie van een Zwitsers zakmes en draait haar hand er niet voor om een kampvuurtje te stoken met een stok en touw uit haar knapzak na een langlauftrip over de Noorse bergen.

Natuurlijk, ik heb het vroeger zeker geprobeerd, dat handig zijn: fietsen uit elkaar halen, sleutelen aan een brommer, een langspeel platenspeler uit elkaar halen. In dingen uit elkaar halen was ik een topper, als het een schoolvak zou zijn geweest was ik zonder twijfel de klassenpresident.

Uiteindelijk moest alles ook weer in elkaar, en daar zat vaak het probleem. Zonder fotografisch geheugen was het onmogelijk alles weer op dezelfde plek te krijgen. De platenspeler kon alleen nog maar op 45 toeren draaien, in mono geluid, de brommer ging alleen nog maar linksaf en de fiets ging verder als een eenwieler.

´Begin er maar niet aan, dat lukt je toch niet.´ Het was de waarheid, maar ik had liever toch wat anders gehoord.

Als tiener hoorde je natuurlijk een brommer te hebben. Aangezien wij thuis alles met de fiets deden, mijn ouders hebben nooit een rijbewijs gehaald – mijn vader had de mogelijkheid die tijdens zijn diensttijd op kosten van de regering te halen, maar hij was tegen dienst en dienstplicht dus nam op die manier wraak – was geautomatiseerd vervoer niet iets waar ik echt interesse in had. Zo ook sleutelen aan een brommer mijn interesse niet had, het was een gebruiksvoorwerp, meer niet. Als het kreng niet wilde starten, belde ik de ANBB en nadat de tank weer gevuld was, vervolgde ik mijn fietspad naar school. Ik had er niets mee.

Hetzelfde heb ik met auto’s. Niets. Nou ja, sommige zijn mooi om naar te kijken, dat wel. Maar om te zeggen dat ik mijn eigen wagenpark zou willen hebben, nee dank je. Doe mij er maar eentje die het gewoon doet, liefst een elektrische.

Ook nu heb ik een hotline met een hulplijn. Wanneer het onding weer eens ziek, zwak en misselijk is, sta ik al op de brug van de werkplaats. Ik heb er niets mee. Dat ding moet rijden en verder niet zo moeilijk doen. Ik zou ook zeker zakken als ik opnieuw mijn rijbewijs zou moeten halen. In ‘mijn tijd’ was het genoeg om te weten waar de motor zat en hoeveel wielen je nodig had, vervelend als je in een Robin Reliant of Volkswagen Kever moest afrijden. Tegenwoordig moet je de halve motor uit je hoofd kunnen tekenen, en terecht overigens.

Toch kijk ik heel graag naar autoprogramma’s zoals Top Gear of Wheeler Dealers. Ik snap er niets van, maar het ziet er erg interessant uit. En zij krijgen het wel allemaal aan de praat, na 500 uur klussen.

Toch koos ik ervoor een technisch beroep te ‘studeren’. Met mijn theoretische achtergrond van de MAVO, werd al snel duidelijk dat handig zijn niet voor mij was weggelegd. In de werkplaats moesten wij wekelijks opdrachten doen, al of niet in groepsverband. Een muurtje metselen, een kozijn maken, een trap maken. Van die handige vaardigheden waar je in de toekomst iets aan zou hebben, als je met de trap je kozijn in je eigen gemetselde muur zou willen schoonmaken. Bij het inleveren van de trap bleek je alleen naar beneden te kunnen lopen, het kozijn paste zo in een gebouw van Gaudi en het muurtje leek geïnspireerd op de scheven grachtenpanden van Amsterdam. Mijn Barbie droomhuis werd ondertussen goed gevuld met alle meubels die ik verprutste.

Gelukkig had ik genoeg vaardigheid om tekeningen te maken. Als je het zelf niet kan maken, kun je in ieder geval iemand anders uitleggen hoe het wel moet. Ik zou zo een leraar kunnen zijn. Nee, echt. Lijkt me leuk.