Categorie archieven: Verhalen

Opgelicht

Peter scheurde met zijn sportauto door de straten van Amsterdam. Met zijn zwarte haar, gladgestreken door de vele gel, spiegelende zonnebril en sigaret in de mond reed hij soepel door het drukke verkeer en schroomde niet om regelmatig zijn claxon te gebruiken wanneer een andere bestuurder niet sportief genoeg naar zijn zin handelde.
Voetgangers draaiden hun hoofd bij elke keer dat de claxon afging en staarden de uitslover in zijn donkerrode Tesla cabrio na. Breed grijnzend keek hij het plebs aan terwijl hij de stereo nog harder zette, de muziek van Jay Z’s ’99 problems’ deed de ramen trillen als hij voorbij reed.
Vanaf de Stadhouderskade draaide hij, uiteraard met te veel wielspin, de Hobbemastraat op. Het was dan wel een jaar geleden sinds hij hier voor het laatst was, maar het voelde alsof hij nooit was weggeweest. Vorige week had hij zijn tijdelijke bewoner, Harry Vierling, gebeld vanuit Italië om door te geven dat hij zijn appartement weer nodig was. Een jaar onderduiken zou toch genoeg moeten zijn.
Dit was zijn gebied, zijn thuis: de P.C. Hooftstraat, de Nederlandse variant van Rodeo Drive. Highclass winkels, bekende Nederlanders die de straat op en neer paraderen met hun chihuahua of labradoodle om gezien te worden, aandachtsgeile acteurs die met de auto van de week door te straat rollen. Hij bewerkte ze allemaal en allemaal trapten ze in zijn spelletjes.
Opzichtig parkeerde hij zijn Tesla tussen twee geblindeerde SUV’s en stapte uit. Zijn antraciet Christian Dior pak, Italiaanse lakschoenen en roze stropdas maakte dat hij perfect paste in dit wereldje. Peter Smalling, oplichter extraordinaire.
Oplichten zat in zijn bloed, hij kon niet anders. Wat begon met een handeltje in valse bioscoopbonnen op zijn twaalfde, was uitgegroeid tot een serieuze business in Grieks onroerend goed. Een wereld waarin zoveel zwart geld in omloop was, dat Griekenland in één klap uit de crisis had kunnen zijn.
Een keiharde wereld, achter de schermen, met gesjoemel, dik gevulde blanco enveloppen onder de tafel om ambtenaren om te kopen, jezelf in de schulden werken in de hoop dat een deal goed uitpakt. Het was het risico waard geweest, nu vele miljoenen euro’s later
Contacten met de onderwereld was hem ook niet vreemd. Soms was er wat lichte drang nodig om bepaalde figuren wat enthousiaster te maken voor je deal.
Rustig paradeerde hij door de straat en bleef staan om een praatje te maken met een oude klant.
‘Van Vliet, hoe is het ermee? Bevalt het op Kos?’ vroeg hij aan Jack van Vliet, nadat hij zijn kenmerkende stevige handdruk had gegeven.
‘Kerel, ja prima. Prachtig stukje Griekenland. Jammer van die aanspoelende terroristen, maar dat had niemand kunnen zien aankomen,’ antwoordde hij met een grijns.
‘Mooi zo, ik moet verder. De groeten, hè.’ Niet te lang blijven hangen, straks stelt hij nog vragen. Peter wist wat hij verkocht had. Een stuk grond met zware vervuiling, een villa met verborgen gebreken, voor de koper ieder geval.
Hij stak de sleutel in de eiken houten deur naast Tiffany & Co, de smalle opgang was typisch Amsterdams. Van buitenaf was niet in te schatten naar wat voor weelde een enkele deur leidde. Twee jaar geleden had hij zijn buren uitgekocht en de muren laten doorbreken via een bevriende architect.
Een interieurarchitect had vervolgens, zonder budget, zichzelf laten gaan.
Peter hing zijn jasje over een veel te moderne stoel, schonk zichzelf een glas whisky zonder ijs en nam plaats in zijn hang-ei. Het briefje dat Harry had achtergelaten op de tafel onthulde niet veel nieuws: diverse telefoontjes, deurwaarders, lekker belangrijk. Hij maakte een prop van het papiertje en smeet het in de richting van de keuken.
Een harde knal maakte plots een eind aan de rust in huis.
Het slot van de voordeur was met een stormram gescheiden van het duurzame hout en de deur knalde tegen de muur.
‘Politie! Politie!’ schreeuwden de leden van het Snelle Interventie Eenheid. Het team was opgeroepen zodra de politie het telefoontje van Harry had gekregen, en stond al een uur opgesteld in twee geblindeerde SUV’s. De zes leden waren uit de auto’s gestapt toen ze zagen dat Peter zonder een enkel vermoeden de voordeur achter hem dicht deed. Met de pistoolmitrailleur in de aanslag, kogelwerende helmen en kogelwerende schermen stormden ze de woonkamer binnen.
‘Liggen! Op de grond, nu!’ blafte de leider.
Peter had niet eens de tijd om zich uit zijn hang-ei te werken en werd op de grond gedrukt door twee leden van het team, terwijl twee anderen de ruimte verkenden op mogelijke wapens.
Met de handen op de rug, zijn hoofd op de grond gedrukt door een knie van een arrestatie lid, werden de handboeien omgedaan en werd hij overeind geholpen. De rechercheurs waren ondertussen de woning binnengekomen en namen de Peter over van het team.
De P.C. Hooftstraat was ondertussen gevuld met politiewagen en een arrestantenbus. Het winkelend publiek werd door uniformen op afstand gehouden.
De oplichterspraktijken van Peter Smalling leken voorbij.
Van bioscoopbonnen tot luxe villa’s, van luxe appartement naar de gevangenis met alleen een vetplantje.

Tulpenmoord

Gijs was weer eens laat.
Het was al weken druk op het werk en voor de zoveelste keer had hij Henry moeten appen dat hij etenstijd niet zou halen.
De sneeuw maakte het er niet beter op. Een gekkenhuis op de weg door drie sneeuwvlokjes met een file van 30 kilometer als gevolg. Idioterie.
Met het bord op schoot zat Henry op de bank, RTL Boulevard op de achtergrond.
Terwijl hij de gortdroge kipfilet met de gebakken aardappeltjes en doperwten naar binnen werkte zat hij met zijn gedachte bij Charles en Gijs.
Gijs, Charles en Henry woonde al 7 jaar samen in Gasselte.
Tuurlijk, het was niet altijd vanzelfsprekend geweest in zo’n kleine gemeenschap om zo’n open relatie te hebben. De eerste 4 jaar was het vechten tegen de vooroordelen, roddels en achterklap. Het hielp ook niet dat Charles en Gijs van de stad kwamen en een kleine gemeenschap niet gewend waren.
Charles had nog zijn wekelijkse uitlaatklep als dragqueen in het Groningse uitgaansleven. “Al woon ik in Maastricht, m’n fans kunnen niet zonder Red Norma!”
Gijs had zijn ziel en zaligheid in de architectuur bij een klein kantoor in Amsterdam.
Henry had zijn baan als leraar op een vmbo in Assen, wat het soms alleen nog maar ongemakkelijker maakte qua vooroordelen natuurlijk, maar hij was kleine dorpen wel gewend en wist zich goed te mengen in het dorpsleven.
Na 4 jaar was het voor iedereen toch wel duidelijk dat zij niet die viespeuken waren van wie je de verhalen altijd in de krant las. Wat voor rare hobby’s ze er ook op na hielden.
Henry had het er altijd al vreselijk moeilijk mee dat Charles ieder weekend in Groningen optrad. Er waren zoveel meldingen geweest van knokpartijen en slechte drugs dat hij het hele weekend niet kon slapen en pas gerust was als Charles ’s maandagmorgens weer thuis was.
Gijs verklaarde hem altijd voor gek dat hij zich zo gek liep te maken, maar hij kon niet anders.
Het leek sowieso wel alsof het Gijs allemaal niets kon schelen. Gijs maakte zich alleen maar druk om zijn werk en zijn carrière als architect. Voor hem leek het allemaal routine geworden.
Vroeg opstaan, een snelle douche, soms een vluggertje voor het ontbijt, en dan maar weer naar Amsterdam Zuid-Oost. Weer 2,5 uur in die klote auto. Nog 5 weken voor hij zijn nieuwe baan in Assen kon betrekken. Nog 3 weken heen en weer tussen die idioten op de weg. Het is dat hij van Henry en Charles hield anders was hij mooi in Amsterdam gebleven.

Henry barstte voor de televisie in huilen uit van de zenuwen.
Charles was maandagochtend niet thuisgekomen. Hij had zaterdag en zondag optredens in de Rits en zou zoals gewoonlijk maandagochtend na de brunch thuis zijn. Zijn dragshows waren altijd een groot succes en dit weekend was de kaartverkoop weer bijzonder goed verlopen.
Henry had Gijs ’s middags op zijn werk gebeld.
‘Ik vertrouw het niet, Gijs. Ik heb een heel naar gevoel. Het is niets voor Charles om niets van zich te laten horen,’ snikte hij door de telefoon.
‘Rustig nou maar, schat. Het zal vast niets zijn. Echt. Het is toch niet de eerste keer dat hij later is?’ Gijs gaf wel antwoord maar zat ondertussen aan zijn tekeningen te werken.
‘Jawel, maar normaal krijg ik nog wel een lief berichtje van hem om me welterusten of goedemorgen te wensen, maar nu helemaal niets. Ik zeg je, er is wat mis.”
‘Wacht nou maar rustig af, hij zal zo heus wel komen. Ik zie je vanavond wel. Niet vergeten dat ik eerst nog naar die klant in Eindhoven moet dus ik ben rond zes uur thuis. Hou van je.’
‘Ik ook van j…’
Gijs had alweer opgehangen.

De Friese staartklok had net zeven keer schel geklonken toen de voordeurbel ging.
Henry haastte zich naar de deur.
‘Ben je je sleu….’ Hij maakte zijn zin niet af.
Voor de deur stonden twee politieagenten.
‘Meneer Maat?’ Vroeg één van de agenten.
‘Ja, dat ben ik.’ Henry keek vol verbazing naar de verregende personen. die onder het afdakje beschutting zochten van de natte sneeuw.
‘Mijn naam is Welling, politie Drenthe. Dit is mijn collega Mulder. Kent u ene Charles Hubbing?’
‘Ja.’
‘Mag ik even binnenkomen?’
‘Ja, ja…ehm,natuurlijk, komt u verder.’
Henry opende de deur verder, liet de agenten binnen en leidde hen naar de woonkamer. De agenten namen plaats op de bank, nadat hij snel zijn half lege bord op tafel had gezet.
‘Kan ik u wat te drinken aanbieden?’
‘Nee, dank u. Misschien kunt u beter even gaan zitten,’ zei agent Welling.
Verbouwereerd nam Henry plaats in de loveseat.
‘Wij kregen vanmiddag een melding binnen van een wandelaar die iets verdachts had gezien nabij de Lunsveenweg in Drouwen. Nader onderzoek ter plekke wees uit dat het levenloze lichaam van meneer Hubbing gevonden was. Hij werd ontdekt in hunebed D26. Zijn auto werd even verderop aan de Veldweg gevonden. Sporen op het lichaam wijzen op ernstige verwondingen. Wanneer heeft u meneer Hubbing voor het laatst gezien?’
Het was alsof Henry een klap met een voorhamer had gekregen. Al zijn energie leek uit zijn lichaam te zijn geslagen en het werd zwart voor zijn ogen.
‘Ik…ik…heb Charles vrijdag voor het laatst gezien…’ stamelde hij met tranen in zijn ogen, terwijl hij met zijn armen op de kussens leunde.
‘Hij had een optreden in Groningen dit weekend en zou vanmorgen thuiskomen……weet….weet u zeker dat het Charles is?’ De ongeloof en wanhoop stond op zijn gezicht.
‘Ik vrees van wel. Uit zijn persoonsgegevens en vingerafdrukken blijkt dit het geval te zijn. Ik verzoek u wel mee te komen naar het bureau om het lichaam te identificeren.’
‘Ja, natuurlijk. Mijn vriend is onderweg. Ik moet hem echt bellen. Hij is onderweg en staat in de file.’
‘Uw vriend?’ Vroeg de verbaasde agent.
‘Mijn vriend Gijs. Gijs Brink.’
‘Wat was uw relatie met meneer Hubbing?’
‘Hij is…was…mijn partner.’
‘Uw partner?’ Vroeg de agent wederom verrast.
‘Ja. Mijn partner. Charles en Gijs zijn mijn partners.’ Henry probeerde door zijn waterige ogen de agent aan te kijken, terwijl hij zijn neus afveegde met een zakdoekje die hij uit de bruin leren schooltas had gepakt die hij die middag naast de loveseat had gezet toen hij van school kwam.
Op dat moment klonk het gerinkel van sleutels en het geluid van de deur die open werd gedaan.
Met een gil stond Henry op en rende naar de voordeur om de verbaasde Gijs in zijn armen te vallen.
‘Charles is dood!’ Schreeuwde Henry het uit.
‘Wat?! Waar heb je het over. Doe eens rustig!’ Gijs duwde Henry van zich af en probeerde te begrijpen wat er aan de hand was.
‘Charles is dood! Ik zei toch dat ik een slecht gevoel had!’
De agenten waren inmiddels uit de woonkamer naar de gang gelopen.
‘Meneer..Bink?’
‘Brink. Wat is hier aan de hand?’
‘Mijn naam is Welling, politie Drenthe. Dit is mijn collega Mulder. We hebben het lichaam van meneer Hubbing gevonden. Hij is onder verdachte omstandigheden om het leven gekomen. Wanneer heeft u dhr. Hubbing voor het laatst gezien?’
‘Vrijdagochtend. We waren allebei vroeg wakker die ochtend en hebben nog even wat met elkaar gevoosd onder de douche voordat ik naar mijn werk ging.’
Welling en Mulder keken elkaar aan vanuit hun ooghoeken en probeerden professioneel over te komen. Het schaamrood op hun wangen verraadde hun ongemakkelijke positie.
‘Juist. Kunt u allebei meekomen naar het bureau voor identificatie?’
‘Ehm…ja, ja, natuurlijk. Moet dat nu?’ Vroeg Gijs.
‘U kunt morgenochtend langskomen om een verklaring af te leggen.’

Op het politiebureau hadden Henry en Gijs de afgrijselijke taak het lichaam van hun overleden partner te identificeren.
Een taak die Henry teveel werd en ondersteund door Gijs vertrokken ze uit het mortuarium nadat ze het opgezwollen gezicht van Charles hadden gezien. Nauwelijks herkenbaar, maar duidelijk Charles.
‘Wat is er in hemelsnaam gebeurd! Wie heeft dit gedaan?!’ Henry had het niet meer.
Gijs had zijn armen stevig om Henry geslagen en zat met betraande ogen tegenover rechercheur Lieftink in verhoorkamer 2 van het politiebureau.
‘Helaas kunnen we u nog niet veel meer vertellen dan wat wij hebben aangetroffen. Zoals u heeft kunnen zien is het lichaam zwaar verwond, wat zou kunnen duiden op een gevecht. De auto die vlakbij het hunebed stond is onderzocht op sporen en er is een koffer gevonden met daarin een jurk, pruik, knielaarzen en make-up artikelen. Tevens zijn er sporen van sperma gevonden. Van wie wordt nog onderzocht. Ook zijn deze op het lichaam gevonden.’
Rechercheur Lieftink schoof drie paarse tulpen over de tafel.
‘Wat moet dit voorstellen? Is dit een grap?’ Henry rukte zich uit de armen van Gijs en sprong omhoog.
‘Tulpen!’
‘Tulpen. Drie stuks. Paars. Heeft u enig idee wat dit zou kunnen betekenen?’
‘Geen idee, man! Hoe zou ik dat moeten weten?’
Gijs pakte Henry bij de arm en probeerde zijn partner tot bedaren te brengen.
‘Snap je het dan niet. Iemand probeert ons wat te vertellen.’ Zei Gijs kalm.
‘Vertellen. Hoe bedoel je?’ vroeg rechercheur Lieftink.
‘Drie paarse tulpen. Wij zijn met z’n drieën. Paars. Paars is de kleur van onze gemeenschap, zoals je wilt. Het is een boodschap.’
‘Is er enige aanleiding om te denken dat iemand jullie iets zou willen aandoen?’
‘Niet direct. Volgens mij niet. We hebben het niet makkelijk gehad maar wonen al jaren min of meer in harmonie.’
‘Min of meer?’
‘Er zijn er altijd geweest met bedenkingen, openlijk of niet, over onze relatie,’ zei Gijs.
‘Doe niet zo raar! Dat is toch allang achter ons. Dat hoofdstuk is toch allang gesloten.’ Henry keek verbaasd van Gijs naar rechercheur Lieftink.
‘Doe niet zo onnozel, Henry. Denk je nou echt dat de mensen ons hier accepteren. Dat schijnheilige gedoe is nooit anders geweest. Je draait je rug om en ze kleppen over je.’
‘Maar dat is toch geen reden voor…dit….dit kan niet waar zijn!’

Henry draaide zich nog maar eens een keer om en ging nog wat dichter tegen het warme lichaam van Gijs liggen.
De afgelopen dag was een nachtmerrie geweest waaruit hij maar niet kon ontwaken. Van slapen kwam het maar niet, hoe kon je slapen wanneer je iedere keer als je de ogen sloot je het gehavende gezicht van Charles voor je zag.
Gijs was een steun en toeverlaat geweest de afgelopen dagen en had de zorg voor Henry op zich genomen, die volledig was ingestort. Hij had altijd al kunnen terugvallen op Gijs in noodgevallen, die altijd de rust zelve leek, terwijl hij en Charles de dramaqueens van het stel waren.