Ik deed mij aan de schrijfwedstrijd Enge verhalen van Heel Nederland schrijft. Tot 7 september kun je mij verhaal liken. Lees het verhaal via de link. Liken mag, delen is lief.
Tag archieven: heel nederland leest
Verlichting
Haar lichaam verstrakte en haar oogleden trilden. De angst voor wat er boven was, werkte zo verlammend dat ze zich niet durfde te bewegen.
Meerdere malen had ze het geprobeerd. In haar eentje de trap op, in het donker. Ze ging al hyperventileren van de gedachte. Mama had gezegd dat ze zich niet zo moest aanstellen. Er was niets engs op de trap of op de overloop. Ze vond dat Marieke tijd probeerde te rekken en schreeuwde met de dag harder tegen haar wanneer ze huilend onderaan de trap stond omdat mama het licht van de overloop niet wilde uitdoen, zodat ze zelf in het donker naar boven moest.
Marieke wist wel beter. Zij hoorde de monsters zwaar ademen, voelde hun aanwezigheid als ze in het donker over de overloop liep, klaar om haar te pakken als ze naar haar kamer liep. Het licht hield de monsters op afstand.
'Stel je niet zo aan, Marieke. Schiet op,' riep mama vanuit de woonkamer.
Marieke zette een voet op de onderste trede, pakte de leuning stevig vast, hield haar favoriete knuffel Jenny nog dichter tegen zich aan en keek nog een keer naar boven voor ze het licht van de overloop uit knipte. Met twee treden tegelijk vloog ze de trap op. Na een korte sprint over de overloop sprong ze in haar fort van kussens en trok de deken over haar heen. De gedaante op de overloop greep net mis. Ze had het gevoeld.
Door een kier tussen haar kussens zag ze tot haar schrik dat het licht op de overloop brandde. Ze had het licht toch echt uitgedaan.
'Marieke, doe het licht uit,' klonk het vanuit de verte.
'Dat heb ik gedaan.'
'Schiet op, ik zeg het niet nog een keer.'
De moed zakte in Marieke´s eenhoornpantoffels. Aarzelend pakte ze Jenny en liep richting de trap. Zodra ze op de bovenste trede stond, knipperde het licht uit. Voor ze kon bedenken wat er aan de hand was, voelde ze een hand op haar schouder. Met een ruk draaide ze zich om en keek recht in haar eigen ogen. Vlak voordat ze wilde gaan gillen, legde haar spiegelbeeld een vinger op haar lippen en pakte Marieke bij haar hand. Samen liepen ze de trap af om het licht van de overloop uit te doen en terug te keren naar Marieke´s kamer.
Marieke was nooit meer bang in het donker.
Deelnemer schrijfwedstrijd Heel Nederland Schrijft.
Leuk verhaal? Klik hier en geef een duim omhoog op de pagina van Heel Nederland Schrijft.
Tweestrijd
We hebben eigenlijk nooit echt een goede relatie gehad. Ik heb het net zo vaak met je willen uitmaken als dat we besloten om het toch nog maar eens te proberen. Vanaf het begin dat we elkaar kennen is het niet anders dan strijd geweest. Op het moment dat ik ergens met het kleine beetje zelfvertrouwen dat ik heb aan wil beginnen, ben jij het die mij ervan weerhoudt mijn doel te bereiken. Je saboteert elke poging tot zelfontplooiing, uit angst zonder mij door het leven te moeten. Zo vaak heb ik geprobeerd naar je toe te groeien, me aan te passen aan jou. Maar onze levenswegen lijken alleen maar evenwijdig aan elkaar te lopen, zonder tot een kruispunt te komen. Ik heb je aanwezigheid leren accepteren, zonder te realiseren of ik van je houd.
Ik heb je jarenlang genegeerd, onze relatie laten versloffen
In alle onschuld heb ik je ooit volledig vertrouwd. Ik geloofde in je en slikte alles wat je me wijsmaakte, zonder aan je egocentrische intenties te twijfelen. Maar je hebt me laten stikken, je liet het afweten op de momenten dat ik je nodig had, ik niet zonder je kon. Ik werd opgezadeld met jouw depressies, irrationele gedachtes, verlatingsangst en je dwangmatig gedrag iedereen het naar de zin te maken. Alles om de focus op jou te richten.
Ik heb je jarenlang genegeerd, onze relatie laten versloffen. Van warmte of aandacht was geen sprake. Ik zorgde niet voor je en gaf niet om je, ik vond mezelf belangrijker. Ik was kwaad op je, wilde van je af maar wilde niet alleen door. Ik durfde niet met je te praten, ik wist hoe je zou reageren als ik mezelf zou laten zien. Ik was bang voor de confrontatie met mezelf.
Ik kan niet zonder, ik heb het nodig
Ik heb geleerd met mijn tweestrijd samen te leven. Ik kan niet zonder, ik heb het nodig. Het houdt me nuchter wanneer ik in paniek ben, het heeft me geleerd dat niet elke prikkel een gevaar is. Het heeft me geleerd te accepteren wie ik ben, dat anderen van mij houden om wie ik ben.
De innerlijke strijd is van mij, veroordeeld tot de dood ons scheidt.
Ik heb geleerd dat er zonder licht geen duisternis is, dat er geen schaamte ligt in het tonen van je ware zelf. Dat ik ben wie ik ben, door de mensen die ik liefheb.
Dat het mogelijk is van jezelf te leren houden, door jezelf te accepteren.
