Kun jij even op mijn tas letten?
Nee, nee, deze week niet weer een stukje over mijn verrichtingen als Annie. Hoewel, toch een klein beetje. Een Annie is nu eenmaal altijd in functie, maar er zijn momenten dat ik twijfel over het nut van mijn diensten en ik de onbeheersbare behoefte voel om mijzelf tijdelijk uit de functie van tasjesbewaker te ontheffen, zonder de eigenaar van de tas op de hoogte te brengen. Maar ja, plichtsgetrouw als ik ben zal ik dat nooit doen en zal ik mijn taak vol overtuiging uitvoeren, ook wanneer iemand opeens besluit zich onwettig mij van een tas te ontdoen.
Tot op heden heb ik het geluk gehad nog maar een keer met geweld te maken hebben gehad en dan eigenlijk ook niet eens echt. Tijdens een middagje hangjongeren met mijn vriendin in een trappenhuis, liep een, wat een paar seconden later bleek, criminele leeftijdsgenoot ons voorbij de trap af. Niets vermoedend zaten wij hinderlijk in de weg verliefde pubers te zijn toen de boef zich omdraaide en de punt van een mes in onze richting wees en ons aansprak: ‘Je geld of je leven’. Gast, hoe cliché kun je het hebben? Met een rugzak vol vertrouwen – *kuch* en natuurlijk omdat ik mijn meisje wilde beschermen *kuch*- antwoordde ik stoer: ‘Ik heb geen geld, neem dan mijn leven maar, dat is nog minder waard.’ Het had een briljant begin kunnen zijn van de volgende succesvolle cartoon serie van Marvel Comics, behalve dat er geen kind bij was om ons te wreken en de wereld van alle schurken te bevrijden gekleed in een vleermuiskostuum. Schijnbaar overbluft brak de ploert zijn wandaad af en liet ons verder met rust, het kan ook nog steeds een grapje zijn geweest.
Op het moment zelf dacht ik er niet echt bij na, ik zag de ernst er niet van in. Achteraf gezien niet een van de slimste dingen om te zeggen onder bedreiging. Ik kreeg ook op mijn kop van mijn vriendin hoe ik het in mijn hoofd haalde zo te reageren, terecht. Noem het maar jeugdige onschuld, of gewoon stom.
In dit geval liep het goed af. Het had net zo goed met een messteek kunnen aflopen vanwege mijn bijdehante opmerking, voor mij en in het slechtste geval voor ons.
Als dit het ergste geval van geweld is dat je hebt meegemaakt, op een doodsbedreiging na maar zonder doodsbedreiging hoor je er tegenwoordig niet meer bij, weet je eigenlijk niet wat het is om met geweld om te gaan of beroofd te worden, of nog ergere denkbare criminele zaken. Gelukkig hoef je niet alles mee te maken om er een voorstelling van te kunnen maken. Met een levendige fantasie kun je zelf wel bedenken hoe het zou moeten zijn en hoe je zou reageren. De realiteit is vaak grimmiger en zeker minder heldhaftig. Vaak krijg je niet eens de tijd om de held uit te hangen.
10 seconden is alles dat nodig is om je te beroven, van je eigendommen of je leven. Je let niet op door je dagelijkse routine, wordt even afgeleid door iemand die je net lang genoeg bezighoudt, terwijl zijn partner in criminaliteit achter je rug je rugzak weggrist. Dag identiteit.
10 seconden, niet eens tijd genoeg om te beseffen wat er aan de hand is, tot het te laat is en de meneer aan de deur toch iets andere bedoelingen heeft en zijn handlanger opeens tevoorschijn komt om je met een stuk ijzer te bewerken.
10 seconden, terwijl je snel nog even je kinderen onder de douche zet na een dagje strand terwijl je het eten alvast opzet en je halverwege de trap opeens een inbreker tegenkomt die door de altijd openstaande achterdeur hun weg naar binnen wel erg makkelijk wisten te vinden, en je zijn maatje de tuin uit ziet rennen met je portemonnee en je laptop.
Wat rest is het gevoel van wantrouwen. Beroofd zijn van goederen is niet eens het ergste, een laptop is vervangbaar, een paspoort is opnieuw aan te vragen en pinpassen zijn te blokkeren. Maar het wantrouwen naar anderen toe, dat er iemand is die zich je spullen toe-eigent. Dat er zelfs iemand naast je bed kan staan terwijl je niets in de gaten hebt, of in de kamer van je kind heeft gestaan. Ik zou er nog minder van kunnen slapen, verschrikkelijk. Je niet meer op je gemak voelen in je eigen huis. Elk afwijkend geluid is verdacht, terwijl het gewoon de koelkast is die aanslaat of de kat die krullen van de trap krabt.
Of ik dan zo’n held ben om achter de onverlaat aan te rennen? Ik vrees het niet, behalve als ze aan je naasten komen, dan wel, waarschijnlijk.
En moet je dan verwachten dat de nationale politie werk van je digitale aangifte maakt? Aangifte moet, altijd. Maar de aangifte-slushpile van de nationale politie is nog erger dan bij menig uitgeverij. Het delict valt onder kleine criminaliteit, terwijl de impact valt onder trauma. De Zware Jongen kan ondertussen al in het buitenland zitten, of gewoon in de straat verderop wonen. Bovendien zijn alleen maar je spullen van je beroofd, je ademt nog, er zijn ergere dingen.
‘Let je op mijn tas?’ wordt gevraagd als we met z’n vieren uit eten zijn in een restaurant. Rare vraag toch als om met 3 personen een tas in de gaten te houden. Wat is er zo bijzonder aan die tas. Is het juist niet verdacht om met z’n drieën naar een tas te zitten staren, dat daagt alleen maar criminelen uit die misschien gewoon onschuldig een avondje uit waren in hetzelfde restaurant en niet eens de intentie hadden om het verkeerde pad te kiezen die avond. Maar een tas die door drie personen wordt bewaakt moet wel heel bijzonder zijn.
‘Ja, hoor. Ik zal goed toekijken wanneer je thuis ontvreemd wordt.’
