De afgelopen week stond in het teken van de verjaardag van Yfke. Zij was, zoals bekend is bij de oplettende lezer, afgelopen zaterdag jarig en bereikte een niet nader te noemen leeftijd, ik wil niet in de problemen komen natuurlijk. Een leeftijd die ik tien jaar geleden al bereikte, logisch aangezien ik bijna tien jaar ouder ben. ‘Ik weet het nog als de dag van gisteren toen ik zo oud werd,’ zei ik met een bibberige stem. Zodra je de 40 gepasseerd bent, ben je al bejaard natuurlijk; slecht horend (nog vaker Oost-Indisch doof), kreunen als je gaat zitten of opstaan, veel mopperen en een flinke midlifecrisis. Ik denk dat de mijne bestaat uit boeken lezen, schrijven en dromen achterna gaan (Nationale Reserve is mislukt helaas omdat het 40-jarige lichaam niet meewerkt, verhalen schrijven is een jeugdambitie die aangewakkerd is door de juiste mensen in mijn omgeving en die ik volledig omarm).

Om de nieuwe jaarring te ‘vieren’ hadden we wat vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd. Wij doen het nooit zo goed rond verjaardagen, vooral de aanloop naar ‘de dag’ levert de onnodige onzekerheden op. Het is altijd een beetje stressen achter de schermen, soms ook voor de schermen: wat nou als die toch komen, en die niet, moeten we dit niet halen, doe maar vijf zakken van dat, waarom komt die niet, zijn we niet aardig genoeg, doe toch maar zes zakken dan. De rest van de week leven we van chips en cola.

Twee leden van de Noorse Clan waren overgevlogen, en geland, en bleven bij ons overnachten: een Noors wervelstormpje van 4 jaar oud en haar moeder. Ontzettend gezellig, lekker druk en chaotisch. De Oudhollandsche spelavonden werden van stal gehaald (ik ben niet zo van de spelletjes). Gezellig met z´n allen uit eten in ons nieuwe dorpje en voor de liefhebbers een dagje Efteling, die ik even aan me voorbij liet gaan. Ik had een deadline voor een schrijfwedstrijd van de Bezige Bij in de agenda staan.

Als verjaardagscadeautje had ik kaarten geregeld voor een optreden van Henry Rollins in Paradiso op 28 januari, het kan ook zijn dat ik die meer voor mezelf heb gekocht dan voor Yfke, maar dat zijn geruchten. Henry is één van mijn idolen, als ik die zou hebben. Ik kijk al uit naar zijn optreden (of na publicatie van deze column een keuze uit de volgende emoties: het was geweldig, fantastisch, super, best goed, redelijk, slecht…boooeee).

Zonder speciaal doel voor ogen te hebben op leesgebied heb ik dit jaar tot op het moment van typen al 3,5 boek gelezen. Ik heb zowaar genoeg te melden voor een leesweek, of zoals anderen het zeggen: wie ben jij en wat heb je met Alex gedaan?

Vuurproef – Carina van Leeuwen

Goed debuut, vond ik 3,5 ster waard (ook een recensie van geschreven)
Koud Spoor – Carina van Leeuwen

Pageturner, valt moeilijk weg te leggen en misschien niet zo verstandig om deze tijdens het ontbijt te lezen.

Paradijsvogels – Nathalie Pagie

Aardig boek, maar niet super. Vond het begin niet overtuigend, dat buiten beschouwing latend las het daarna lekker weg.

De weg van het water – Trudi Rijks

(bijna halverwege) Eerste indruk is geweldig.

Ik heb voor mezelf besloten, niemand anders die het voor me doet, dat de televisie wat vaker uit mag blijven en ik mijn hersenen wat meer mag laten kraken over ingewikkelde verhaallijnen, handig om je eigen stijl te leren ontdekken wat ik wel leuk vind en wat lekker leest. Ook heb ik alle herhalingen wel zo’n beetje twintig keer gekeken op tv, en wat ik niet gezien heb is de moeite niet waard. Een pauze van de inspiratieloze bewegende beelden is wel op z´n plek.

Ik moet toegeven dat het nogal verslavend werkt; ontbijten met een boek in de hand, lunchen ook, avondeten dan weer niet maar daarna moet er toch weer gelezen worden. Ik heb bijna geen zin meer om te werken, er moet gelezen worden. Weer die telefoon, ik ben aan het lezen!

Om mijn schrijfvaardigheden te verfijnen, heb ik mezelf ook nog opgegeven voor een schrijversweekendje in Drenthe. Marja West geeft voor een aantal deelnemers les in het schrijven van dialogen en ontwikkeling van personages. Erg spannend, confronterend maar kijk er wel naar uit. Het is zo ontzettend leuk om verhaaltjes te schrijven, dus hoop er nog beter in te worden.

Ik moet weer gaan, het boek roept. Heb woorden te lezen, alinea’s vol te maken, pagina’s om te slaan. Ja, ik kom al.

Normaliter gaan de plaatselijke leugenaar en de andere schreeuwende reclamefolders bij ons gelijk de krantenopvanghoek in, een ja/nee-sticker zou toch makkelijker zijn zou je dan zeggen, maar ik wil ieder geval de keus hebben.
Gisteren was één van de zeldzame keren dat ik dan ook echt het vod openvouwde, een thrillerschrijver zou dan hebben geschreven: ‘met een onbestemd voorgevoel opende ik de krant en mijn blik viel gelijk op het artikel, vol afgrijzen…’ nou ja, zoiets dan.
Ik skimde de pagina’s en zonder echt te kijken sloeg ik de krant weer dicht en gooide het in de kartonnen doos die dient als opvangbak voor oud papier; naast een verzamelplaats voor lege glazen potten, een boodschappentas (niet van plastic natuurlijk) voor de lege flessen, een plaats voor gebruikte kartonnen verpakkingen, drie prullenbakken (één voor gebruikt plastic, één voor restafval, één voor gft-afval) en een composthoop voor tuinafval zijn wij verder niet milieubewust bezig.
Ik wilde eigenlijk alweer doorgaan met het lezen in Paradijsvogels toen mijn blik inderdaad gevangen werd door een krantenkop: “Complimentenmachine succes” (bron: Katwijks Nieuwsblad). Nieuwsgierig (ben je nieuws gierig als je nooit de krant leest?) las ik het artikel onder de kop.

Foto: www.goedbezig.eu

Blijkbaar heb ik de afgelopen twee jaar onder een of andere rots gelegen, want van een complimentenmachine had ik nog nooit gehoord.
Het gaat dus letterlijk om een apparaat dat op een aantal scholen te vinden is waarmee leerlingen onderling elkaar Goedbezig-buttons kunnen opspelden. Sommige buttons zijn zelfs ontworpen door een kunstenaar.
Sterker nog, in het artikel staat zelfs dat er al 35.000 complimenten zijn uitgedeeld en dat er dit jaar 50.000 complimenten mogen worden uitgedeeld.

Verbaasd gleed ik bijna van de bank.
Ik was wel bekend met de stickers op de lagere school met zo’n lachend gezichtje, waarbij je je best moest doen om een stickervel vol te krijgen met als beloning een aai over de bol van de juf of meester. Maar dit is dan weer motiveren 2.0.

Foto: www.nieuws.asnbank.nl

Een apparaat gevuld met buttons die je elkaar kunt opspelden om in plaats van alleen maar te kijken naar wat je niet kunt, je aan te moedigen bij wat je wel kunt.
Ik vind het geweldig, wat een leuk idee, met een randje Hollandsche kneuterigheid.
Zeker in de tijd waarin een Cito-toets alles bepalend lijkt voor een jong mens en de druk er al vroeg op staat is een beetje motivatie niet verkeerd als het even niet lukt.

Ik zie dan ook wel weer iemand voor me die met 5000 buttons rondloopt door het schoolgebouw, die het zijn/haar missie heeft gemaakt om zoveel mogelijk van die buttons binnen te slepen. Het lijken de scouts wel, voor iedere taak een button. Je krijgt er zelfs een heus diploma bij.

Maar wat te doen als de machine leeg is (‘Ik zou wel willen, maar de complimenten zijn op.’), en wat als je helemaal geen complimenten krijgt (pesten 3.0)? Op hoeveel manieren kun je eigenlijk iemand motiveren?

Er zullen er uiteraard ook zijn die de kneuterigheid in hun voordeel gebruiken, wat dan weer ten nadele kan zijn voor degene met een button, maar dat is te negatief gedacht natuurlijk. Ik moet nog even oefenen.

Goed bezig hoor, en waar kan ik er een vinden voor bij mij op kantoor?

www.decomplimentenmachine.nl

Over het algemeen sta ik bekend als politiek correct, netjes, beleefd, terughoudend. Dit is voornamelijk het beeld dat ik van mezelf heb en een houding die ik mezelf geef. Een ander zal in de omgang met mij snel zoiets hebben van: ‘Joh, trek je mond nou eindelijk eens open.’
Ik zal niet snel ongefilterd iets naar buiten brengen. Soms gaan daar hele middagen van overpeinzingen, backspace, ‘F7, document bewaren, nee’ aan vooraf. Een column van 650 woorden neemt dan al gauw zo’n 3 dagdelen in beslag: zal ik het wel zo zeggen, moet dat niet genuanceerder, dat kan ik toch niet maken, wat moeten ze wel niet van mij denken?
Ook in het dagelijkse leven, waarbij ik mijn woordjes verbaal moet overbrengen tijdens communicatieve gelegenheden, heb ik vaak van die nounou-momentjes als de mensen om mij heen hun gebruikte filters blijkbaar zijn vergeten te verwisselen; buitenlanders zus, homo’s zo, jeetje wat is die lelijk, etc.

Ik vind het knap als je gewoon kunt zeggen wat in je opkomt en dat weet over te brengen, zolang het wel enigszins onderbouwd is. Helaas is dat laatste niet altijd het geval. Natuurlijk wordt de smaakloze mening niet altijd gewaardeerd en resulteert dit regelmatig in onenigheid. Als je dan achteraf ook nog je mening kunt bijstellen en kunt erkennen dat je ongelijk had, ben je voor mij een held.
Bij mij zit de kneep dan ook juist in het woordje ‘onenigheid’. Omver geblazen worden door ongezouten, ongefundeerde meningen, schreeuwers die geen ander middel kunnen inzetten dan het geluid van verscheurende lucht. Ik ben meer van het politiek overleg dan van de schreeuwende menigte die uit angst voor het onbekende de boel overstemd. Alhoewel angst voor onenigheid natuurlijk ook leidt tot een aangepaste mening en een verkrampte levensstijl.

Als fatsoensrakker is het daarom wel eens lekker om de rugzak met verstopt geraakte filters schoon te maken, mezelf even te ontkalken. Even ongegeneerd alle remmen laten gaan. Veelal gebeurt dit op de stille momentjes van de week, als niemand kijkt of alles nog ligt te slapen. Ik begin ook niet voor niets een uur eerder dan mijn collega’s, zodat ik in alle rust en zonder schaamte mezelf even kan verliezen in mijn eigen muzieksmaak om vervolgens op te gaan in de massa zodra de voordeur opengaat, je zal je maar anders gedragen dan de rest natuurlijk. Ongegeneerd zing ik alle hits mee en mis elke noot alsof ik Madonna ben. Heerlijk mijn favoriete liedjes zo gek en zo vals mogelijk meezingen, even lekker gek doen.

Hoe fijn is het, om met alle ramen gesloten natuurlijk, in de auto je favoriete, ongecensureerde, Dr. Dre nummer mee te rappen alsof je Michael Bolton uit Office Space bent. Om, als niemand het hoort, zonder schaamte je gaap niet te hoeven onderdrukken. Lekker geeuwen als Chewbacca in plaats van je gezicht in de plooi te moeten houden om maar niet te verraden dat het verhaal van de verteller tegenover je je in slaap sust, dat er waarschijnlijk nog ongelukkiger uitziet dan jezelf te laten gaan. Met chronische vermoeidheid heeft iedereen het gevoel dat ze je vervelen, wat natuurlijk absoluut niet helemaal waar is, ongeveer.

Extra leuk is het als je af en toe ongemerkt uit je rol valt en je de rugzak met filters per ongeluk expres verwisseld hebt met die gevuld met cynisme en sarcasme.
‘Alle buitenlanders het land uit!’ roept de inheems Amerikaan.
‘Ja, precies. Terug naar je eigen land! Wacht, wat?’ roept de redneck.
Intelligent schreeuwen: je lijkt in te stemmen met de schreeuwers maar je zegt juist het tegenovergestelde. ‘Als ik het niet vergeet, zal ik er aan denken,’ is toch wel mijn favoriete binnenpretje. Je kunt het ook laf noemen en niet durven uitkomen voor je echte mening, maar dat is jouw mening.
Als zelfs de schreeuwers een nounou-momentje hebben, heb je je doel bereikt. ‘Het leek zo’n fatsoenlijke jongen, waar ging het mis?’

Bij de start van het nieuwe jaar hoort natuurlijk ook het traditionele Nieuwjaarsgroeten.
Dit kan af en toe resulteren in een dans tussen uitdeler en ontvanger van de Nieuwjaarsgroet, wat vaak nogal ongemakkelijk kan aanvoelen en soms lachwekkende situaties met zich meebrengt.

Voor de één is een zwak handje al genoeg, het liefst ook zo kort mogelijk, aangevuld met de woorden ‘beste wensen’ en het paniekerig ontwijken van de ogen van de uitdeler om een verder gesprek te voorkomen, sociale interacties zijn al ongemakkelijk genoeg. Sommige ontvangers nemen de moeite niet eens om op te staan en geven vanuit zittende houding een hand, vergezeld met wat Nieuwjaarsgemompel om vervolgens snel weer door te gaan met de dagelijkse beslommeringen.

bron: deredactie.be

Sommige personen wil je natuurlijk ook graag uit de weg gaan: die collega met zijn zweterige handen, die jongen met zijn vers ontpopte puisten, die tante die net iets te dicht op de lippen zoent, om over lichaamsgeuren maar niet te beginnen. Al die gezichten die op je afkomen met snotterige neuzen, koortslippen, plakkerige zoenen, wanneer hebben ze eigenlijk voor het laatst hun handen gewassen. Die lucht!Sommige uitdelers, zo het lijkt, kijken het hele jaar uit naar de Nieuwjaarsgroet en nemen geen genoegen met een los handje of een ontwijkende blik. Een stevige handdruk, drie natte zoenen op de wang, als je pech hebt ook nog een stevige knuffel en ‘De allerbeste wensen, hé. Gelukkig Nieuwjaar! Meid, ik heb zo’n leuk oud en nieuw gehad, bla, bla, bla’ en zo de hele kamer afgaand. Om te voorkomen dat de ontvanger kan vluchten wordt de hand net iets te lang vastgehouden, vaak nog omklemd met de andere hand, wat bij de ontvanger een wanhopig lachje op het gezicht brengt. Anderen stappen bij de Nieuwjaarsborrel wat makkelijker over een drempel, met behulp van een glaasje champagne, en breken bij anderen in een gesprek om de wensen en drie zoenen aan de verbaasde ontvanger op te dringen, Herman Finkers of niet.

Snel neem ik nog een slok koffie om mijn ochtendadem bij te werken en wat mensen op afstand te houden.

Ook de willekeur maakt het lastig in te schatten wanneer je nu wel of niet iemand de hand kan schudden: wacht je tot de ander wat zegt, begin je uit eigen beweging of wil je niet overkomen als een sukkel omdat de ander niets terugzegt, wanneer is het verantwoord om gewoon bot te zijn en de andere niet meer te verwensen, ik bedoel het beste te wensen. Uniformiteit is soms zo verkeerd nog niet.

De meesten weten ondertussen wel dat het tot en met 6 januari gepast is om elkaar een groet toe te werpen, ‘het kan nog net, hé’. Op 7 januari verandert dit in ‘eigenlijk kan het niet meer, maar toch…’ Als je het dan weet, waarom doe je het dan toch?! Of valt alles goed te praten als je van te voren aankondigt dat je iets doet wat buiten de regel valt: ‘eigenlijk mag het niet, maar ik neem deze spullen gratis mee uit je winkel’. Zolang je er schijnheilig bij lacht kom je er mee misschien mee weg.

Het is pas feest als Balthasar, Caspar en Melchior zijn geweest. Gisteren wilde ik je best nog een gelukkig Nieuwjaar wensen, maar vandaag hoop ik dat je…
7 januari is het onofficiële einde van de feestweken. Tegenwoordig gaat dit nagenoeg geruisloos aan ons voorbij, hier en daar nog gaan de kinderen net als met Sint Maarten langs de huizen voor een liedje en een snoepje, want snoepjes hebben we nog niet genoeg gehad.
Tot aan Pasen hoeven we geen handjes en zoentjes te geven, totdat er iemand jarig is natuurlijk.
Geef je dan wel drie zoenen, ga je de hele kamer af, gooi je de verjaardagsgroet de kamer in voor wie het wil horen?

Sociaal zijn….het blijft een uitdaging.

Gelukkig Nieuwjaar!
1 januari 2016, het staat er echt. Vorig jaar maakte ik me nog druk om de millenniumbug, toch? Of is dat echt alweer zestien jaar geleden?
1 januari, een nieuwe start volgens de Gregoriaanse kalender. Een nieuw startpunt voor veel mensen: start van een nieuw boekrecord (dit jaar ga ik echt meer lezen dan vorig jaar, 4 boeken moet lukken), start van een nieuw eetregime (als ik nu mijn dieet een eetgewoonte noem, helpt dat dan ook?), start van meer beweging (nu ga ik echt…..).
Oh, laat ook maar.
Ik geef het nu al op.

Goede voornemens zijn niet aan mij besteed. Ze zijn eigenlijk meer een excuus om dingen uit te stellen. ‘Vanaf 1 januari ga ik echt mijn best doen.’ Met andere woorden: nu ga ik me nog even helemaal vol vreten, mijn laatste slof sigaretten oproken of zo min mogelijk inspanning leveren zodat ik me op 1 januari zo belabberd voel dat ik er eigenlijk maar niet meer aan begin.
De sportschool is tussen 4 januari, want die twee dagen na nieuwjaarsdag smokkelen we natuurlijk ook nog even mee, en 31 januari gevuld met goed bedoelde voornemens en los-vaste beloftes. Tussen 1 februari en 28 februari valt de helft alweer terug in zijn/haar oude patroon, met een beetje pech moet 29 februari ook nog sportief ingevuld worden en vanaf 1 maart gaan we maar alvast denken aan de goede voornemens van 2017 omdat de kilo’s er niet snel genoeg afgaan of omdat het toch wel heel veel moeite en discipline kost. Het zal toch echt niet liggen aan die zak patat, zak chips, gebak en vette vleeswaren die we per week naar binnen werken. We moeten toch wel gewoon lekker kunnen blijven eten?

Een goed voornemen is misschien ook meer bedoeld om je sociale kring voor een tijdje op afstand te houden dan voor jezelf. Om toe te geven dat je het nieuwe jaar met frisse tegenzin tegemoet ziet, om je (niet meer rokende) vrienden of ouders die je er constant op wijzen dat je nu toch echt eens moet stoppen met roken, meer moet bewegen of minder moet eten tijdelijk de mond te snoeren. Om in maart te kunnen zeggen: ‘Hé, maar ik heb het echt wel geprobeerd.’
Terwijl sommigen in diezelfde sociale kring vaak ook uiterst onbegripvol kunnen zijn: ‘Ah joh, dat ene gebakje. Doe niet zo ongezellig, je hoeft toch niet elke dag streng te diëten?’. En schuif het er maar weer in.

Uiteraard heb ik zelf ook vele halfhartige pogingen ondernomen om van mijn ingesleten gewoontes af te komen. Voordat ik bijvoorbeeld echt het roken opgaf waren de “morgen-stop-ik-echt-maar-eerst-dit-pakje-nog”-pogingen talrijk en vruchteloos. Uiteindelijk heb ik mijn onderbewustzijn ervan weten te overtuigen dat het beter was om te stoppen. Nu ben ik gelukkig al 13 jaar rookvrij. Andere gewoontes laten zich wat minder makkelijk overtuigen.

Elke poging om iets te veranderen komt neer op het doorbreken van een patroon, vaak een patroon dat door de jaren heen zulke diepe slijtagesporen heeft veroorzaakt dat alleen maar denken aan spoorwegwerkzaamheden genoeg is om elke poging vanuit jezelf te saboteren.
Het grootste gevecht om welke gewoonte dan ook te doorbreken is het gevecht met jezelf, lekker cliché maar wel waar. Je onderbewust zijn probeert je bij elke verandering in een val te laten lopen zodat je zult falen, en vervolgens zal het je herhaaldelijk wijzen op zijn grandioze overwinning.
Bij de aankondiging van een goed voornemen heeft je onderbewustzijn al een strijdplan klaar liggen. Het zal je de eerste paar weken je gang laten gaan om wat valse hoop te creëren, maar je tussentijds wat kleine irritaties voeden: een spierpijntje hier, wat overbelasting daar, een schuldgevoel zus, etc.

Verandering is aanpassen van je levensstijl, je eetgewoonte, beweegpatroon, vrije tijdsbesteding, sociale interactie. Laat je adviseren, doe onderzoek. Zet een doel voor jezelf en begin (al is het op 23 maart), geef jezelf misschien eerst een paar weken om het gevecht van tevoren alvast op gang te brengen maar begin dan op de datum die je hebt omcirkeld. Meld je aan voor een evenement, ergens naartoe werken is het extra zetje wat je nodig kunt hebben. Haal je de finish niet? Toch heb je al meegedaan, volgende keer gaat beter (ondanks dat je onderbewustzijn je anders zal zeggen).
Deel je doel met je kring, zoek een maatje voor de nodige schoppen onder de bips als het even niet zo lekker loopt. Geef ook aan als je omgeving je doel probeert te ondermijnen. De meesten mensen hebben ook te maken met hun eigen spoorwegwerkzaamheden of blaadjes op hun spoor.
Als een onderbewustzijn ergens een hekel aan heeft is het structuur en regelmaat. Structuur verandert onderbewust in gewoonte, gewoonte verandert in een bewuste levensstijl. Doel bereikt.

Zie het maar als een doorstart in plaats van een nieuwe start. Of is een doorstart eigenlijk ook een nieuwe start? Nou ja, Annie who.
Veel gezondheid, liefde en doorzettingsvermogen voor het nieuwe jaar. Zet mooie doelen voor jezelf, groot of klein. En trouwens, als je iedereen de beste wensen wenst, wie wens je dan de minste wensen of de gemiddelde wensen? Blijven er nog genoeg beste wensen over voor jezelf? Als alle wensen de beste wensen zijn, zijn het dan niet gewoon wensen?

Fluitend loop ik door het winkelcentrum.
Het gevoel van kerst overmant mij. De kerstbomen staan in vol ornaat in de etalages, maretakken hangen boven elke winkeldeur, feestelijke kerstverlichting hangt in elke straat. Ik wandel snel door, in de hoop dat ik die bekende aan de overkant net misloop. Ik bedoel, ’t is een aardige vent, maar niet maretakwaardig.

Al neuriënd wandel ik door. Opeens besef ik dat ik All I Want For Christmas loop te fluiten. Potverdorie, hoe komt Mariah Carey nu weer in mijn hoofd. Oh ja, even daarvoor heb ik het natuurlijk gehoord in de supermarkt. Ik ben ook echt een fluitslet. Ik fluit met alles mee.
Op de hoek van de straat staat de Tesla van de overbuurman op te laden. ‘Me vader z’n auto staat te stekkeren,’ zoals het irritante buurjochie het zegt. Serieus, viel daar geen mooier woord voor te verzinnen? En kan iemand dat kind taalkundig opvoeden? Zal je ook zien dat die fraaie patserauto vol met sjoemelsoftware zit. Zal die linksdraaiende biosukkel z’n verdiende loon zijn.
Ik mag natuurlijk niet teveel mopperen op de beste man, zijn vrouw is onlangs overleden toen ze in de zomervakantie van de rotsen viel bij het nemen van een selfie, één van de vele selfiedoden dit jaar. Hun oudere zoon is sindsdien volledig losgeslagen en zit nu een avond in de gevangenis, een notoire poortjesspringer. Het had ook erger kunnen zijn, hij had zich ook net als zijn vrienden kunnen aansluiten bij het cyberkalifaat, maar zijn vader had hem verboden naar het jihadgala te gaan.
Een echt kerstig gevoel heb ik nog niet gehad.

Gisteren liep ik nog in mijn korte broek en t-shirt over straat, goed de buren zouden wel wat vreemd hebben gekeken maar theoretisch had het gekund. De sneeuwklokjes zijn het enige dat met winter te maken heeft en worden alweer verstoten door de krokussen die de lente aankondigen. Zelfs Moeder Natuur heeft geen zin in winter. De schaatsen gaan voorlopig nog maar even terug in het vet.

Je zou het niet zeggen, maar kerst staat voor de deur. Tijd voor de jaaroverzichten, voor 3FM Serious Request, voor kerstkaarten (waar ik dan meestal op eerste kerstdag pas aan denk om die te versturen). Maar ook voor dat extra stukje liefde en genegenheid, naar je medemens, familie, vrienden of jezelf. Het zou natuurlijk fijn zijn als daar niet alleen een ‘feestdag’ voor nodig was.

De komende twee weken is het tijd voor de voorjaarsschoonmaak (Yfke raakt nu al in paniek als ik ook maar langs de boekenkast kijk, uit angst dat ze na werk een lege boekenkast aantreft), je moet toch wat met je vrije tijd.
Ik ben niet zo van het bewaren, alhoewel ik de meest nutteloze dingen dan weer wel 30 jaar bewaar, want je zult altijd zien dat je het de volgende dag nodig hebt, net nadat je het hebt weggegooid. Een uitgelezen boek gaat dan ook meestal naar de kringloop, of het moet een boek zijn dat wel heel veel indruk heeft gemaakt.

Ook heb ik de komende twee weken tijd om wat andere dingen bij te werken. Een beetje werken aan mijn ontspanning, werken aan ‘me KGB-loopje’, in m’n eentje een Star Wars marathon houden, of glamping (ga dan gewoon een hotel of vakantiehuis in!).
Uiteindelijk zal het er op neer komen dat het twee weken bankhangen wordt. Ik zit altijd vol met wilde plannen, maar met het doorzettingsvermogen van een kiwi kom je niet ver.
Toch is het wel fijn. Twee weken even geen werk. Heerlijk.
Had ik al gezegd dat ik twee weken vrij ben?

Ik wens jullie alvast hele fijne, liefdevolle dagen toe.